جلال اخباری: دلباختگی من برای موسیقی چنان است که هر روز با نیروی روانی آن تغذیه می‌شوم

میهمان امروز «چهره‌ها و گفتگوها» با ذورقِ دانش بر رودخانۀ روان می‌راند و با مضرابِ ذوق، روح را می‌نوازد. او دانش آموختۀ روانشناسی، استاد موسیقی و نوازندۀ سرشناس سنتور است. هر ضربۀ زخمۀ او بر این سازِ دستکم دوهزار و پانصد ساله، بانگ تاریخ را بگوش می‌رساند و سخن او آهنگ هنگامۀ موسیقی ایران را برمی‌آورد. جلال اخباری در این گفتگو به گوشه‌هائی از سرگذشت تاریخ موسیقی در ایران و جهان اشاره دارد و نیز بر فریفتگی و شیدائی خود برای این هنر تاکید می‌کند. این گفتگو برای نخستین بار در ۲۰ ژانویۀ ۲۰۱۸ از رادیو بین‌المللی فرانسه پخش شد و اینک پادکست آن در دسترس کاربران تارنمای این رادیو قرار می‌گیرد.

میهمان این برنامۀ «چهره‌ها و گفتگوها» در شهر کهن نیشابور، شهر شاپور، شهر خیام و عطار، زاده شده، در کنار فردوسی آموزش دیده، در تهران و همدان کار کرده و اینک دهه‌هاست در پایتخت فرانسه سرگرم آموزش موسیقی است. او از پنج سالگی بسوی این هنر کشیده شد، نزد روح‌الله خالقی آموزش دید، با علینقی وزیری، حسین ملاح و احمد عبادی آشنائی یافت و همزمان در مشهد به دریافت مدرک کارشناسی در زبان و ادبیات فرانسه نائل آمد.

جلال اخباری که چندی در جامۀ مترجم، کارمند دولت بود، به ریاست امور فرهنگی دانشگاه همدان برگزیده شد و در همین دانشگاه تدریس کرد و هنگامی که برای انجام ماموریتی یک ساله در پاریس بسر می‌برد، کشور او دستخوش انقلاب اسلامی شد و وی دیگر بدان بازنگشت و پس از چندی با عنوان استاد موسیقی به استخدام وزارت آموزش و پرورش فرانسه درآمد.

جلال اخباری، چنانکه بدان اشاره شد، دکتر در روانشناسی و اینک استاد بازنشستۀ موسیقی است. او در بارۀ پیوند میان این دو و آنچه هر یک به آن دیگری می‌دهد به سخن «بزرگ مرد ایران پورسینا» اشاره دارد که در آثار خود در باب موسیقی به پیوند آن با «علم النفس» نیز پرداخته است. جلال اخباری تاکید می‌کند که «گوش تنها راه ورود موسیقی به تن است و در واقع انسان با تمام وجود موسیقی را می‌شنود. یک قطعۀ ناب موسیقی تمام تن را به لرزه و هیجان می‌آورد». او یادآوری می‌کند که «از حدود صد سال پیش رشتۀ تازه‌ای به نام موسیقی درمانی وجود دارد که در آن با بهره گرفتن از موسیقی به درمان برخی بیماری‌ها پرداخته می‌شود». جلال اخباری خود نیز، در دوران تدارک پایان نامۀ دکترای روانشناسی خویش «در بیمارستان سَلپِتری‌یِر پاریس مدتی در همین زمینه آموزش دیده و کار کرده» است.

او «موسیقی را تنها زبان مشترک کلیۀ ساکنان کرۀ زمین» می‌داند و یادآوری می‌کند که «الفبای آن در سراسر جهان، یکی است» هر چند هر سازنده و نوا