អំពើបាបដ៏ធ្ងន់ធ្ងររបស់ស្តេចដាវីឌ (២សាំយូអែល ១១-១២:២៥; ទំនុកដំកើង ៥១)

ប៉ុន្មានឆ្នាំក្រោយមក នៅនិទាឃរដូវ កងទ័ពអ៊ីស្រាអែល បានចេញទៅប្រយុទ្ធជាមួយនឹងពួកអាំម៉ូន ដែលដឹកនាំដោយមេដឹកនាំកងទ័ពអ៊ីស្រាអែលម្នាក់ឈ្មោះយ៉ូអាប់។ រីឯស្តេច ដាវីឌគង់នៅក្រុងយេរូសាឡឹមវិញ។នៅល្ងាចមួយ ពេលកងទ័ពបានចេញទៅ ស្តេចដាវីឌ បានក្រោកឡើងដើរនៅលើដំបូលដំណាក់របស់ទ្រង់។ ពីលើ ដំបូលដំណាក់ ទ្រង់ក៏បានឃើញនារីស្រស់ស្អាតម្នាក់កំពុង ងូតទឹក។ កាលណាដាវីឌកាន់តែសម្លឹងមើលស្ត្រីនោះ ទ្រង់កាន់តែប្រាថ្នាចង់បាននាងកាន់តែខ្លាំងឡើងៗ។ ស្តេចដាវីឌក៏បានចាត់អ្នកនាំសារឱ្យទៅរកស្ត្រីនោះ។

ស្តេចដាវីឌបានប្រាប់អ្នកនាំសារឱ្យនាំបាតសេបាមកថ្វាយទ្រង់ជាប្រញាប់។ ស្តេចដាវីឌមិនបានគិតអំពីអ៊ូរី ដែលជាប្តីរបស់នាងបាតសេបាកំពុងប្រយុទ្ធដើម្បីទ្រង់ទេ។ ស្តេចដាវីឌមិនបានគិតអំពីបញ្ញត្ដិរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែលប្រាប់ថា “កុំឱ្យប្រព្រឹត្ដអំពើផិតក្បត់”។ ស្តេចដាវីឌមិនបានគិតអំពីការពិតដែលថា ទ្រង់បានលួច ប្រពន្ធរបស់បុរសម្នាក់ផ្សេងទៀតទេ។ ស្តេចដាវីឌបានគិតតែ អំពីអ្វីដែលទ្រង់ចង់បានប៉ុណ្ណោះ។

ពេលនាងបាតសេបាទៅដល់ដំណាក់ ស្តេចដាវីឌបានផ្ទុំជាមួយនាង។ ពីរបីសប្តាហ៍ក្រោយមក នាងផ្ញើសារទៅស្តេចដាវីឌ ថា នាងមានផ្ទៃពោះហើយ។ ស្តេចដាវីឌដឹងថា កូនក្នុងផ្ទៃ នាង ជាកូនទ្រង់។ ទ្រង់ដឹងថា មិនយូរមិនឆាប់ មនុស្សគ្រប់គ្នា នឹងដឹងថា ទ្រង់បានលួចប្រពន្ធរបស់អ៊ូរី។ ដូច្នេះ ស្តេចដាវីឌមានផែនការ ដើម្បីព្យាយាមលាក់បាំងអំពើបាបរបស់ទ្រង់។

ស្ដេចដាវីឌផ្ញើលិខិតមួយច្បាប់ទៅយ៉ូអាប់ដោយបញ្ជាឱ្យគេធ្វើឃាតអ៊ូរី។ ពេលអ៊ូរីស្លាប់ទៅ ស្តេចដាវីឌបានយកនាងបាតសេបាមកធ្វើជាមហេសីរបស់ទ្រង់។ ប៉ុន្តែ ព្រះមិនសព្វព្រះហប្ញទ័យនឹងអ្វីដែលដាវីឌបានធ្វើនោះទេ។ ដូច្នេះ ព្រះជាម្ចាស់បានចាត់ហោរាណាថាន់ឱ្យទៅជួប និងទូលប្រាប់ស្តេចដាវីឌអំពីរឿងអ្នកមានបានយកកូនចៀមតែមួយដ៏តម្លៃរបស់បុរសក្រីក្រ។

ស្ដេចដាវីឌមានសេចក្តីខ្ញាល់ខ្លាំងចំពោះបុរសអ្នកមាននោះ។ ទ្រង់មានបន្ទូលថា “បុរសអ្នកមាននោះសមនឹងស្លាប់ ដោយព្រោះបានធ្វើរឿងបែបនេះ!”។ ហោរាណាថាន់តបថា៖ “បុរសអ្នកមាននោះ គឺជាអង្គ ទ្រង់នេះហើយ!”។

ស្តេចដាវីឌបានលន់តួបាបចំពោះមុខណាថាន់។ ហោរាណាថាន់ទូលស្តេចដាវីឌថា “ព្រះបានដកអំពើបាបរបស់ទ្រង់ចេញហើយ។ ទ្រង់នឹងមិនស្លាប់ទេ តែកូនប្រុសទ្រង់ ដែលនឹងកើតមកនោះនឹងត្រូវស្លាប់ពិតជាមិនខាន”។

នៅទីបំផុត ព្រះបានបណ្តាលកូនប្រុសរបស់ស្តេចដាវីឌ និងនាងបាតសេបា ធ្លាក់ខ្លួនឈឺខ្លាំង និងស្លាប់បាត់ទៅ។ មួយរយៈ ក្រោយមក នាងបាតសេបាបង្កើតបានកូនប្រុសម្នាក់ទៀត ឱ្យស្តេចដាវីឌ។ ក្មេងប្រុសនោះមានឈ្មោះថា សាឡូម៉ូន។

David’s Grave Sin (2 Samuel 11–12:25; Psalm 51)

Some years later, in the spring, the Israelite armies went out to battle against the Ammonites. The leader of the Israelite army was a man named Joab. King David remained in Jerusalem. One evening, while the armies were gone, David got up and walked around on the roof of his palace. From his roof, he saw a beautiful woman taking a bath. The moreDavid looked at the woman, the more he wished she were his.

King David sent a messenger to find out who the woman was. David did not think about Uriah, who was out fighting for him. David did not think about God’s commandment, which says, “You shall not commit adultery.” David did not think about the fact that he was stealing another man’s wife. David only thought about what he wanted.

When Bathsheba arrived at the palace, King David made love to her. A few weeks later, she sent a message to King David to tell him that she was pregnant. David knew the baby was his. He knew that soon everyone would know that he had stolen Uriah’s wife. So King David came up with a plan to try to cover up his sin.

King David sent a letter to Joab, ordering Uriah’s murder. After Uriah died, King David made her his wife. But God was not pleased with what David had done. So God sent His prophet Nathan to go and tell King David the parable about a very rich man who had many flocks of sheep, but instead of killing one of his sheep to eat, he took the and killed the poorman's only precious lamb.

David was horrified. He said, “The rich man deserves to die for doing such a thing!” Nathan replied, “You are that man!King David confessed to Nathan, and Nathan told King David, “The Lord has taken away your sin. You will not die. But the son who has been born to you will die.”

Finally, God made King David and Bathsheba’s son very sick, and he died. Sometime later, another son was born to King David and Bathsheba. The boy was named Solomon.