Droga dla Odważnych Droga Odważnych

Czy nam się to podoba czy nie, każdy z nas ostatecznie musi komuś wierzyć. Nie jesteśmy w stanie wszystkiego sami sprawdzić, zbadać, poznać, zrozumieć. W spokojnych czasach ludzie opierają swoje przekonania na ugruntowanych autorytetach instytucjonalnych, które zbierają wiedzę i doświadczenie pokoleniowe. W czasach kryzysu sprawdzone reguły przestają działać i instytucje tracą swój status.

Mocne postanowienie poprawy to warunek sensowności spowiedzi – no bo po co prosić o przebaczenie i odrodzenie jeśli nie mam absolutnie żadnej ochoty na zmianę mojego życia? Poprawa oznacza rozwój, który jest nieodzowny we wszystkich sferach ludzkiego życia: w obszarze fizycznym, by zachować zdrowie, w kwestii pracy, by awansować i godziwie utrzymywać rodzinę, w sferze osobowej, by pomnażać swoje talenty i umiejętności, a także w kwestii naszej duchowości, by relacja z Bogiem stawała się po prostu prawdziwa.

Taki żart, parafrazujący słynne powiedzenie, słyszałem kiedyś od jednego z księży, który piętnował w ten sposób katolików zbyt skupionych na swojej fizyczności. Z drugiej strony, skupiając się na obszarze ducha, łatwo nam zaniedbywać obszar cielesności, ponieważ to zbyt przyziemne, zbyt nie-duchowe, czyli nie-religijne. Jak zatem znaleźć równowagę? Jak dbać aby oba warunki były spełnione? Rozmawiałem o tym z dwoma braćmi Drogi Odważnych, którzy, formując się we wspólnocie, szukają złotego środka między ciałem i duchem.

Wielu z nas, którzy mają dzieci, zastanawia się, jak być dobrym ojcem. Jak postępować, żeby nie stracić danego nam czasu z dziećmi? Jak je inspirować? Jak być dobrym wzorem, który będą chciały naśladować? Nie da się tego nauczyć z książek. Są jednak mimo to pozycje, które mogą nas w ojcowaniu inspirować. Jedna z nich w szczególny sposób będzie towarzyszyć w nowym kwartale użytkownikom naszego Planomaxa.

Zupełnie niedawno zwrócił moją uwagę internetowy mem, który został opisany ciekawym, krótkim dialogiem. Podróżująca wraz ze smokiem panda zapytała, co jest ważniejsze dla istoty podróży – sama podróż (i wszystko, co w jej trakcie się dzieje) czy może cel. W odpowiedzi usłyszała, że najważniejsze jest towarzystwo…

Triathlonista może się wydawać gladiatorem. Najwyższy poziom jego wyczynów nie zależy jednak tylko od ciała. W tym sporcie, jak chyba w żadnym innym, liczy się całościowe przygotowanie do wysiłku – również to duchowe i intelektualne. Mam w związku z tym wrażenie, że niejeden triathlonista dobrze by się odnalazł na Drodze Odważnych.