W co grają ludzie: o książce „Mała empiria” Katarzyny Sobczuk

Pierwszy odcinek podkastu „Polityka o książkach” Justyna Sobolewska otwiera rozmową z Katarzyną Sobczuk, filozofką, artystką i autorką eseju „Mała empiria” (wyd. Dowody). To książka o „wieku środka” – czasie, gdy wzruszamy się przy starych piosenkach, rozmawiamy sami ze sobą i żyjemy pomiędzy – jako dzieci starzejących się rodziców i rodzice dorastających dzieci. Sobczuk bada codzienność przez pryzmat filozoficznych pojęć: gier, które prowadzimy sami ze sobą, dialektyki obcości i bliskości czy idei „przeszłości wiecznie otwartej”. Z dystansem i cierpkim humorem wydobywa to, co ukryte – kruchość, samotność, świadomość końca, ale i chwile euforycznego uwolnienia. „Mała empiria” to książka, która nie tylko opisuje codzienne niedopasowania, lecz także pozwala je nazwać i zrozumieć.

(01:17) Jak powstawała „Mała empiria”?
(03:12) Jak odróżnić małą empirię od dużej?
(04:19) O momentach wyczulonej obserwacji
(06:45) Związek między pracami plastycznymi a filozofią u Katarzyny Sobczuk
(09:02) Czy humor w „Małej empirii” był zamierzony?
(10:32) Jaki jest jeszcze przekaz „Małej empirii”?
(16:02) Co to „przeszłość wiecznie otwarta”?
(18:44) Jak gramy sami ze sobą na co dzień?
(21:30) O rozbrajaniu banałów w książce Katarzyny Sobczuk
(26:10) Pojęcie dialektyki obcości i bliskości w codziennych sytuacjach
(31:24) Czy Katarzyna Sobczuk myślała o reakcjach czytelniczek i czytelników?