Hoorige Angelegenheit De Döschkassen

Wenn man
de Weetenschop glööven dörft, denn hebbt unse Vörfohrn, de je so ähnli as
Schimpansen utsehn hebbt, noch överall Fell hatt. In de wiedere Entwicklung, de
man je ook Evolutschoon nöömt, hebbt wi dat Fell overs verlorn. Blots ni
överall. Dat smiet Frogen op: Worüm hebbt wi Wimpern un de Hoor över de Oogen?
Worüm wasst uns in de Jugend Hoor ünner de Arms un mang de Been, un worüm
kriegt Mannslüüd ’n Boart in’t Gesicht un Hoor op de Bost? Man weet dat ni.


Mit de
Hoor op’n Kopp is de Entwicklung overs anschiend noch ni ganz afsloten. Bi mi
jedenfalls noch ni. Dor entwickel ick mi noch düchti wieder. Wenn ick mi hüüt
vör’n Speegel stell, denn heff ick dat Geföhl, dat ick mi dat Speegelbild vun
mien eegen‘ Opa bekiek.


Lockenwicklers
kann man mi ni mehr andreihn, un ’n Kamm bruuk ick ook ni mehr. Schampuh? Bruuk
ick ni.


Wat ick overs
bruuk, dat heff ick al lang funnen. Un dat is mien Mütz, weil mi de Hoor, de mi
den Kopp fröher warmt hebbt, ni mehr dor sünd. Mennig een seggt je, mien Mütz
weer mien Markenteeken. Dat dörft ook gern wieder vertellt warrn. De Wohrheit
overs is, dat ick mien Mütz bruuk, weil ick mi sünst verköhl, wenn’t buten kold
is.


Un
wenn’t buten hitt is, denn sorgt mien Mütz dorför, dat ick keen Sünn’brand op’n
Dööz krieg. Mien Mütz is so’n richtigen Multifuktschoons-Apparot.


Nu
vergeet ick overs af un to, wenn ick no Huus kom, mien Mütz aftonehm. Wenn dat
so is, denn seggt mien Fruu: „Hebbt wi in’t Huus nu Helmplicht? Nehm de Mütz
af!“


Un wenn
se dat seggt, denn hett se sülms tomeist ’n Schol üm Hals.


Nu frog
ick mi, worüm mien Madam ehrn Schol dreegen dörft, ick mien Mütz overs ni.


De
Antwoord liggt op de Hand: Wohschienli harrn Fruunslüüd fröher in de
Evolutschoon Hoor an Hals, de wichtiger weern, as de Hoor op’n Kopp. Liekers
mokt se sick üm ehr Frisuur mehr Gedanken, as ick dat mokt heff, eher mien
Frisuur verschütt gohn is. Tscha. Mi dücht, dat mit de Evolutschoon is ’n
würkli hoorige Angelegenheit...


 


In
düssen Sinn