Στο πρώτο επεισόδιο του 2025 του «Όταν η ζωή σου δίνει λεμόνια», που κυκλοφορεί και σε vidcast, φιλοξενώ τη βουλεύτρια της Νέας Αριστεράς και πρώην υπουργό Εργασίας Έφη Αχτσιόγλου, σε μια κουβέντα που δεν θα ακούσετε κανένα πολιτικό σχόλιο, καθώς κάνουμε μια διαφορετική και πολύ χρήσιμη κουβέντα από την οποία καταφέρνουμε να γνωρίσουμε και περισσότερα για τον χαρακτήρα της. Η Έφη Αχτσιόγλου είναι γνωστή σε όλους και όλες για την πολιτική της διαδρομή, για τη θητεία της στο Υπουργείο Εργασίας κατά την περίοδο διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ και επίσης γνωστή για τις θέσεις της, στις οποίες, όταν αφορά σε δικαιώματα, σε γυναίκες, στην ισότητα, δεν θα βάλει ποτέ νερό στο κρασί της, γιατί ανήκει σε αυτούς που όποια κι αν είναι η ερώτηση, ο άνθρωπος είναι η απάντηση. Κάνουμε μια αναδρομική στα μαθητικά της χρόνια, όπου ήταν η απουσιολόγος που έκανε τα στραβά μάτια σε όσους έκανα κοπάνα και σχολιάζουμε το εκπαιδευτικό σύστημα που ακόμα παραμένει παρωχημένο. «Είναι σοκαριστικό να βλέπεις ξύλο ανάμεσα σε παιδιά και οι υπόλοιποι γύρω αντί να το σταματούν, να τραβάνε και βίντεο. Υπάρχει πλέον μια νομιμοποίηση της βίας.» Σε αυτό το επεισόδιο, εκτός από πολιτικό, την γνωρίζουμε ως γυναίκα και άνθρωπο και αγγίζουμε θέματα που η ίδια δεν έχει συζητήσει πριν δημόσια, όπως τη μητρότητα, τον αποκλειστικό θηλασμό, τις απαιτήσεις που έχει η κοινωνία από μία εργαζόμενη μητέρα. «Υπάρχει μια κλειστή αφήγηση για τη μητρότητα, ότι είναι μια εικόνα απαλότητας, γαλήνης και δεν είναι έτσι πολλές φορές, όμως η αλήθεια είναι ότι η ζωή σου αλλάζει τελείως συναισθηματικά.» Η ίδια αναφέρεται στα αρνητικά σχόλια που είχε δεχτεί για την εμφάνισή της, ούσα λεχώνα και ξενυχτισμένη. Πώς τα αντιμετώπισε και γιατί αποφάσισε τότε να μιλήσει; «Το διαδίκτυο έχει δώσει τη δυνατότητα της ελευθερίας που εξελίχθηκε σε μια αδιανόητη ασυδοσία ύβρεων.» Μιλάμε για τα δικαιώματα των γυναικών, την ισότητα στην εργασία και η ίδια παραδέχεται όμως ότι ανήκει στις προνομιούχες ως βουλεύτρια. «Ο σεξισμός είναι καθημερινό φαινόμενο. Ξεκινά από τη γλώσσα, το βλέμμα, το mansplaining.» Αγγίζουμε το θέμα των γυναικοκτονιών, ποια η διαφορά της έννοιας με την ανθρωποκτονία και γιατί η ανθρωποκτονία δεν καλύπτει τη δολοφονία γυναικών; Για ποιον λόγο είναι αναγκαία η νομική κατοχύρωση του όρου, αλλά και ένα ακόμα θέμα που συνδέεται έμμεσα με τις γυναικοκτονίες, την υποχρεωτική συνεπιμέλεια, που τελικά δημιούργησε περισσότερα προβλήματα από όσα έλυσε. «Το προηγούμενο οικογενειακό δίκαιο είχε ως επίκεντρο το παιδί, αυτό δεν κάνει κάτι τέτοιο και είναι τρομακτική μια τέτοια οπισθοδρόμηση.» Συνομιλώντας μαζί της σκέφτηκα ότι χρειαζόμαστε περισσότερες γυναίκες στην πολιτική όπως εκείνη, με βαθιά γνώση του αντικειμένου τους, αλλά και με δυναμισμό και ευαισθησίες. Σε μια Βουλή που ακόμα ανδροκρατείται, οι φωνές αυτές αποτελούν έναν φάρο ελπίδας, διαφορετικότητας και ενσυναίσθησης. Εύχομαι να απολαύσετε το επεισόδιο αυτό όσο κι εγώ, κατά την ηχογράφησή του.
