Χωμ Χωμ με τον Χρήστο Χωμενίδη

pod.gr

Ο Χρήστος Χωμενίδης αφηγείται μικρές ιστορίες από την ζωή του που μπορούν να ακουστούν και ως συμβουλές σε νεότερους.

  1. 23/07/2021

    Στου τηλεφώνου το κοχύλι τ΄ αφίλητά σου τρέμουν χείλη!

    Ο Χρήστος Χωμενίδης θυμάται ότι το 1981 για να αποκτήσεις τηλεφωνική σύνδεση στο σπίτι, χρειαζόταν πολιτικό «μέσο»! Κάνει μια βόλτα στις δεκαετίες του 50, του 60 και του 70 για να θυμηθούν οι παλαιότεροι και να μάθουν οι νεότεροι τι ήταν «η κουτσομπόλα», το «ντούμπλεξ», οι «τηλεφωνικές φάρσες» και το «πάρε το μηδέν». Και θυμάται έναν Έλληνα σκηνοθέτη που συνάντησε το 2009 στη Νέα Υόρκη και είχε ως πολύτιμο θησαυρό, αντιγραμμένο σε 10 κασέτες, το μήνυμα του Μάρλον Μπράντο στον τηλεφωνητή του: “Hi Yiannis. This is Marlon!”. Και επιστρέφει στον σημερινό, ψηφιακό κόσμο, όπου «οι άνθρωποι αλλάζουν συχνότερα κατοικία παρά e-mail. Και όπου όλοι κινούμαστε αενάως σ΄έναν αόρατο κυβερνοχώρο, σ΄ένα cloud, άλλοτε υφαίνοντας σαν αράχνες το δίκτυο, άλλοτε πιασμένοι σαν μυγάκια στα δίχτυα».

    14 λεπτά
  2. 28/05/2021

    Τι έκανα στην Αφρική (Β΄μέρος)

    Ο Χρήστος Χωμενίδης έφτασε στην Κένυα για να ξεχάσει τον έρωτά του για μια τραγουδίστρια. Το πρώτο βράδυ στο Ναϊρόμπι, μετά την ντισκοτέκ “Florida 2000” και τα «πρόθυμα» κορίτσια, βρέθηκε μέσα σ΄ένα παλιό λονδρέζικο ταξί να περιφέρεται στην πόλη: «Αν με ρωτούσατε πώς είναι ένα γκέτο, θα σάς περιέγραφα εκείνη τη γειτονιά, την οποία διέσχισα με άγνοια ίσως κινδύνου. Στενοί χωματόδρομοι. Ρυάκια με νερά -αποχετεύσεις μάλλον- να κυλάνε στην άκρη τους. Τενεκεδένια παραπήγματα. Παιδάκια να παίζουν στο μισοσκόταδο. Σε κάθε αυλίτσα υπήρχε ένα μεταλλικό βαρέλι. Μέσα του έκαιγε φωτιά. Γύρω του άνθρωποι κάθονταν ανακούρκουδα και έκαναν παρέα, καπνίζοντας και πίνοντας -από μπουκάλια που άλλαζαν χέρια- ποιος ξέρει τι… Κάπου-κάπου άκουγες τρανταχτά γέλια ή τραγούδια. Η ίδια αίσθηση που είχα πρωτοδοκιμάσει στην Αίγυπτο και με είχε ωθήσει να έρθω στη βαθιά Αφρική. Όχι έντιμη φτώχεια. Εύθυμη φτώχεια. Ευφρόσυνη».

    17 λεπτά
  3. 29/04/2021

    Στη Μόσχα, αδελφοί μου, στη Μόσχα!

    Το 1989, που έπεσε το Τείχος του Βερολίνου, ο Χρήστος Χωμενίδης φοιτούσε στη Νομική Σχολή και με συμφοιτητές του βρέθηκαν καλεσμένοι του Πανεπιστημίου Λομονόσοφ στη Μόσχα, σε ένα πρόγραμμα ανταλλαγής φοιτητών. Ο συγγραφέας θυμάται τι του έκανε εντύπωση εκείνους τους μήνες στην πρωτεύουσα της τότε Σοβιετικής Ένωσης, την εποχή της περεστρόικα: «Η παραγωγή αγαθών στα τέλη των 80ς είχε πέσει σε πλήρες τέλμα. Τα μοναδικά προϊόντα που πωλούνταν σε αφθονία ήταν κομπόστες σε μεγάλα βάζα και λαστιχένιες γαλότσες. Τα ήθη ήταν εντυπωσιακά ελεύθερα. Δεν εννοώ εκπορνευμένα. Οι γυναίκες απλώς ένιωθαν αυτεξούσιες, κοινωνικά ισότιμες, απαλλαγμένες από την πατριαρχία και από τις θρησκευτικές προκαταλήψεις. Οι νέοι ζούσαν όσο πιο έντονα μπορούσαν. Η αδυναμία καταναλωτικής εκτόνωσης τους έκανε να μοιάζουν πιο ουσιαστικοί».

    17 λεπτά
4,7
από 5
134 βαθμολογίες

Σχετικά με το podcast

Ο Χρήστος Χωμενίδης αφηγείται μικρές ιστορίες από την ζωή του που μπορούν να ακουστούν και ως συμβουλές σε νεότερους.

Ίσως να σας αρέσουν