Kara Daktilo Mertcan Bozdemir

Ey bu gölgeli diyardaki gezginler

yitirmeyin umudu! Çünkü karanlık da olsa

bir sonu vardır her ormanın

bakın nasıl da geçip gidiyor bulutsuz güneş

güneş batıyor, güneş doğuyor

gün bir bitiyor, bir başlıyor

Ya doğuda ya batıda mutlaka kesilecek orman.

Yarasanın yarayı nasıl açtığını öğrendi. Kaymağını yiyen bir kedi yavrusu gibi kanı nasıl yaladığını. Arka ayakları ve katladığı kanatları üzerinde kara tüylü bir örümcek gibi nasıl yürüdüğünü. Niçin kandan başka besin almadığını. Jules aylar boyunca izledi yarasayı ve onunla konuştu. Hayatının tek tesellisi buydu. Gerçekleşen düşlerinin biricik simgesi...

“Düzde de bozda da yanında olacağımıza itimat edebilirsin - sonuna kadar. Senin her sırrını saklayacağımıza itimat edebilirsin - senin saklayacağından daha iyi hem de. Fakat belanın karşısında yalnız kalmana, veya bir söz söylemeden çekip gitmene izin vereceğimize güvenme. Biz senin arkadaşlarınız Frodo.”

...ve ruhum zeminde dalgalanan bu gölgeden
bir daha asla - alamayacak kendisini.

Artık etrafta yaprak bile kıpırdamıyordu. Gece durgun ve sessizdi. Havada bir ürperti vardı. Yollarına yavaş yavaş ışıksız devam ettiler. Bir iki mil sonra patika derin bir hendekten geçip, kısa bir yokuş çıkarak düşük banketli şose yolda sona erdi. Tırtıl aşağı inerek yolun kuzeyine de güneyine de iyice baktı. Fakat karanlıkta hiçbir şey görünmüyordu. Durgun havada da bir çıtırtı bile yoktu. Hendeklerin üzerinde asılı kalmış ince nehir pusları, tarlalara doğru ilerlemekteydi.

Nal sesleri yaklaştı. Saklanmak için ağaçların altındaki genel karanlıktan daha iyi bir yer aramaya vakitleri yoktu; Sam ve Pippin kalın bir ağaç gövdesinin arkasına çömelirken, Frodo yola doğru bir kaç metre geri süründü. Yol ormanın içinde zayıflayan bir ışık çizgisiydi, gri ve solgundu. Üzerindeki renksiz gökyüzü yıldızlarla ışıl ışıldı, ama ay yoktu.