Ontmoeting met een Galloway Droge Dialogen

(Door Petra Hisgen)
Mevrouw Mondriaan en mevrouw Escher gaan wandelen in de duinen en hebben een bijzondere ontmoeting

Mevrouw Escher zit in de tuin en denkt aan mevrouw Mondriaan. Op datzelfde moment gaat de telefoon.
Mevrouw Escher: Nee, maar, Adèle! Ik zat net aan je te denken. Wat zullen we vandaag gaan doen? Een stukje fietsen en wandelen, misschien?
Mevrouw Mondriaan: Nou, Annelies, en jij zegt precies wat ik dacht. Wat zijn we toch goede vriendinnen!
Mevrouw Escher en mevrouw Mondriaan moeten lachen.
Mevrouw Escher: Dus? Waar wil je naartoe gaan?
Mevrouw Mondriaan: Een paar weken geleden zijn we naar Meijendel geweest om naar de galloways te kijken maar er was geen enkele koe te zien. Dat was jammer. Dus ik dacht: zullen we nog een keertje gaan? Misschien hebben we vandaag wel geluk.
Mevrouw Escher: Prima idee! Al moet ik wel zeggen dat ik het idee om zo’n koe te zien wel een beetje griezelig vind. Die beesten zijn zo groot en hun hoorns ook. Brrr…monsters!
Mevrouw Mondriaan: Welnee, het zijn helemaal geen monsters. Wees toch niet altijd zo’n angsthaas. Er kan je niets gebeuren. Ik kom je oppikken. Tot zo!
Mevrouw Escher: Oké, tot zo!
Een kwartiertje later arriveert mevrouw Mondriaan bij het huis van mevrouw Escher. Ze staat al klaar. Ze fietsen samen naar de duinen en plaatsen hun fietsen bij het bezoekerscentrum. Ze kopen daar een wandelkaart en beginnen aan hun wandeling. Het is een heerlijke dag, niet te warm, niet koud en met weinig wind. Een goede dag om door de duinen te wandelen.
Mevrouw Mondriaan: Kijk, Annelies, hier op de kaart kunnen we zien waar die koeien en fjordenpaarden zijn die hier in de duinen lopen. Wat spannend!
Mevrouw Escher: Eh, ja, heel spannend.
Mevrouw Mondriaan en mevrouw Escher lopen via een hekje de duinen in. Ze kijken hun ogen uit. Wat is er veel te zien: watervogels, fazanten, vlinders, kikkers, konijnen. En kijk daar eens: een duinmeertje in het riet. Wat is dat mooi. Mevrouw Escher rent als een jong meisje het duin af naar het meertje. Mevrouw Mondriaan volgt haar rustig.
Mevrouw Escher: Kijk eens, Adele, allemaal kleine kikkertjes! Wat schattig.
Mevrouw Escher buigt zich naar het water en….plons! daar ligt ze in het water. Gelukkig is het niet diep. Mevrouw Mondriaan moet heel hard lachen als ze haar vriendin in het water ziet spartelen. Mevrouw Escher schiet ook in de lach. Maar dan opeens houdt mevrouw Escher op met lachen. Zij kijkt heel verschrikt en wijst naar iets achter mevrouw Mondriaan zonder een woord te zeggen.
Mevrouw Mondriaan: Wat is er aan de hand?
Mevrouw Escher in paniek: Adèle! Daar achter je! Kijk uit! O, jeetje!
Mevrouw Mondriaan kijkt achterom en ziet tot haar grote schrik een groot donderbruin beest staan op de top van een duin. De galloway loeit luid, dan komt er nog een en nog een en…
Mevrouw Escher stapt bliksemsnel uit het water en zegt: Help! Wat doen we nu? [ Ze bibbert van angst.]
Mevrouw Mondriaan: Oei! Ik schrik me een hoedje. Kom, Annelies, ik blijf hier geen minuut langer. Ik vind die koeien toch wel een beetje eng. Wat zijn ze groot, hè? En het zijn er ook zoveel.
Mevrouw Mondriaan en Escher lopen heel snel weg. Als ze omkijken zien ze dat de koeien rustig grazen.
Mevrouw Escher: Pfff, wat een opluchting dat ze niet in ons geïnteresseerd zijn. Maar, Adèle, ik dacht dat jij helemaal niet bang was voor die koeien. Jij vond mij toch een angsthaas. Hoe zit dat?
Mevrouw Mondriaan: Ja, eh, ja, ik eh, sorry, Annelies. Ik ben minder stoer dan ik dacht. Kom, laten we weer gaan genieten van de natuur. Kijk daar eens: een mooi, lief, klein konijntje! En daar nog één… Kijk nou, hoe schattig, die ene klimt op de ander zijn rug.
Mevrouw Escher:  Haar rug, zul je bedoelen!