Αγγελή Γεωργία αφηγήτρια,ραδιοφωνική παραγωγός,Podcaster, συγγραφέας

AngeliGeorgia
  • 0.0 (0)
  • 表演艺术
  • 半周一更
Αγγελή Γεωργία αφηγήτρια,ραδιοφωνική παραγωγός,Podcaster, συγγραφέας

In my Podcast you will listen to my radio shows with self-development topics, presentations of literary books for adults and children, fairy tales and mythology from all over the world.

  1. 4.Η Κάθαρση Ο Πρίαμος και ο Γιος του, Φρικτός και Άγιος

    6月21日

    4.Η Κάθαρση Ο Πρίαμος και ο Γιος του, Φρικτός και Άγιος

    Ο Αχιλλέας που λύγισε μπροστά στην απώλεια και στάθηκε όρθιος μπροστά στο ανθρώπινο πεπρωμένο. Όλη η Ιλιάδα οδηγεί εδώ. Όχι στη στιγμή που πέφτει η Τροία. Ούτε στον θάνατο του Έκτορα. Ούτε καν στη Μῆνιν του Αχιλλέα, που ξεκινά το έπος. Η αληθινή κορύφωση του ποιήματος είναι μια σκηνή σιωπής. Μια συνάντηση ανάμεσα σε δύο άντρες που έχουν χάσει τα πάντα. Ο ένας γέρος και ταπεινός, ο άλλος νέος και οργισμένος. Και οι δυο τους γυμνοί από τίτλους, εξουσία και πανοπλίες. Ανθρώπινοι. Το θηρίο που έγινε Άνθρωπος Μετά τον θάνατο του Πάτροκλου, ο Αχιλλέας δεν είναι πια απλώς πολεμιστής. Είναι φονιάς. Σέρνει το σώμα του Έκτορα τρεις φορές γύρω από τα τείχη. Δεν πολεμά πια την Τροία. Πολεμά τον ίδιο του τον εαυτό. Οι θεοί τον κοιτούν με αποστροφή. Ο Απόλλωνας του φωνάζει: «οὐδέ τί σε φρενὸς ἔμπεσε νόστος· οὐδ᾽ ἐλεεῖς οὐδ᾽ αἰδεῖαι…» (Ιλιάδα, Ω΄ 44–45) (Δεν νιώθεις πια πόνο στην ψυχή. Ούτε οίκτο, ούτε ντροπή) Αλλά ο Αχιλλέας είναι τυφλός. Μόνο το αίμα μπορεί να ξεπλύνει τη θλίψη του. Ώσπου έρχεται ο Πρίαμος. Ο θάνατος του Πάτροκλου τον έχει σκοτεινιάσει. Έχει γίνει ό,τι μισούσε. Η φωνή των θεών τον προειδοποιεί: «ἄνθρωπος ἐστί» και ο Έκτορας και εσύ, Αχιλλέα. Και τότε έρχεται ο Πρίαμος. Ο Πρίαμος που Κατέλυσε τον Θυμό Ο βασιλιάς των Τρώων, ο πατέρας του Έκτορα, γλιστρά αόρατος μέσα από το ελληνικό στρατόπεδο. Οδηγημένος από τον Ερμή, φτάνει στη σκηνή του Αχιλλέα και γίνεται το πιο απίστευτο θέαμα που καταγράφει Εκεί, μπροστά στον φονιά του παιδιού του, κάνει κάτι αδιανόητο: Πέφτει στα γόνατα και αγγίζει τα φονικά του χέρια.. «Ἀλλ᾽ ἐλέησον πατρός τε σὸν αἰδοίη τε κεφαλήν… καὶ μνήσθητι σοῦ πατρός…» (Ιλιάδα, Ω΄ 486–488) (Σπλαχνίσου τον πατέρα σου, σεβάσου την κεφαλή σου… θυμήσου τον πατέρα σου…) Μέσα σε αυτές τις λέξεις, σπάει ο κόσμος του Αχιλλέα. Σπάει ο πόνος, ο θυμός, η εκδίκηση. Μένει μόνο ένας γιος που θυμάται τον πατέρα του. Η Αληθινή Ανδρεία. Όχι να σκοτώσεις, μα να συγκρατηθείς. Ο Πραγματικός Ηρωισμός: Να Κρατήσεις το Χέρι. Ο Αχιλλέας δεν ορμά, δεν φωνάζει, δεν σκοτώνει. Κλαίει. Αγκαλιάζει τον Πρίαμο. Θυμάται τον Πηλέα, τον πατέρα του. Θυμάται πως κι εκείνον θα τον χάσει κάποτε κάποιος άλλος. Ο κόσμος γίνεται ενιαίος. Εχθρός και φίλος σβήνουν. Μένει ο άνθρωπος. Η κάθαρση δεν είναι θεϊκή. Είναι ανθρώπινη. Και συμβαίνει, όχι γιατί παραιτείται ο Αχιλλέας από την εκδίκηση, αλλά γιατί βλέπει μπροστά του τον εαυτό του σε άλλη ηλικία. Ο Αχιλλέας δεν απαντά με ξίφος. Δεν απαντά καθόλου. Πρώτα κλαίει. Μετά κάθεται, αγγίζει τον Πρίαμο. «Καὶ τὼ μὲν μνησάσθην ἕκαστος ὁ κοιράνιος Ἕκτορος· Πρίαμος μὲν ἄρ᾽ Ἕκτορος ἀνδροφόνοιο κλαῖε ἑὸν ἐπὶ πρόσωπον, ἕλεν δ᾽ ἄρα χερσὶν Ἀχιλλεύς, κλαῖε δ᾽ ἑὼ Πάτροκλον…» «Καὶ τότε θυμήθηκαν και οι δύο τον αρχοντικό Έκτορα· ο Πρίαμος θρηνούσε τον φονευμένο του γιο, πέφτοντας με το πρόσωπο στη γη, και ο Αχιλλέας τον σήκωσε με τα χέρια του· και έκλαψε κι εκείνος — για τον Πάτροκλο» (Ιλιάδα, Ω΄ 507–510) Δύο άντρες, δύο πατέρες, δύο απώλειες. Μέσα σε αυτό το κοινό κλάμα, γίνεται η κάθαρση. Όχι με λόγια. Όχι με ηρωισμούς. Με την επίγνωση ότι ο πόνος δεν έχει στρατόπεδα. Ο Δείπνος της Συγχώρεσης Κι έπειτα, ο Αχιλλέας κάνει κάτι ακόμη πιο θαυμαστό: προσκαλεί τον Πρίαμο στο τραπέζι του. «ἀλλ᾽ ἄγε νῦν μνησώμεθα δόρπου» (Έλα τώρα, ας θυμηθούμε το δείπνο) (Ιλιάδα, Ω΄ 602) Ο Αχιλλέας του προσφέρει τραπέζι, τροφή, φροντίδα. Ο ίδιος που έσερνε ένα πτώμα, δίνει πια τροφή σε έναν πατέρα. Και το κάνει όχι σαν ήρωας, αλλά σαν άνδρας που γνώρισε την απώλεια και βρήκε τον δρόμο πίσω στον εαυτό του. Ο πολεμιστής που έσερνε το πτώμα ενός νεκρού, τώρα προσφέρει ψωμί. Όχι σε φίλο. Σε πατέρα. Όχι από ενοχή. Από συνείδηση. Ο Αχιλλέας δεν είναι πια ο ήρωας που τον ήθελαν οι θεοί. Είναι ο άνδρας που γύρισε στην ανθρωπιά του. Ο Γιος του – Φρικτός και Άγιος Ο Έκτορας, το στολίδι της Τροίας, πέθανε άγρια. Σκοτώθηκε έξω από τα τείχη, μπροστά στους...

    14 分钟
  2. 3.Ο Πρώτος των Πρώτων Και Πώς Φέρεσαι σε Αυτόν

    6月21日

    3.Ο Πρώτος των Πρώτων Και Πώς Φέρεσαι σε Αυτόν

    Η μοναξιά του Αχιλλέα, η σιωπή των συμπολεμιστών και η αρχή του μεγάλου ρήγματος. Υπάρχει κάτι χειρότερο από την προσβολή: να σε βλέπουν, να σε προσβάλλουν και να μη μιλά κανείς. Να είσαι ο πρώτος, ο αναντικατάστατος, αυτός που σε λίγο θα χύσει αίμα για όλους και να σε αφήνουν να στέκεσαι γυμνός μπροστά στη βία της εξουσίας. Αυτό έζησε ο Αχιλλέας. Κι εκείνη η σιωπή… ήταν η αρχή της πτώσης. Ο θυμός που ήταν σιωπή, η μῆνις δεν ξεκίνησε με κραυγή. Ξεκίνησε με μια σιωπή γύρω από τον Αχιλλέα, που βούιζε πιο δυνατά από τα τύμπανα πολέμου. Και μέσα σ’ αυτή τη σιωπή, ο ήρωας έσπασε. Όχι γιατί ήταν αδύναμος. Αλλά γιατί ο πιο δυνατός άνδρας είναι εκείνος που δεν αντέχει να μείνει μόνος στην αδικία. Ο Ήρωας με το Γνωστό Πεπρωμένο Δεν είναι καν μυστικό: η Τροία δεν θα πέσει χωρίς τον Αχιλλέα. Το ξέρουν οι μάντεις. Το ξέρουν οι βασιλιάδες. Το ξέρει ο ίδιος. Όταν ο Αχιλλέας ήταν εννιά ετών, ο μάντης Κάλχας προέβλεψε ότι η Τροία δεν θα έπεφτε ξανά χωρίς τη βοήθειά του. «ὅστις Τροίην ἐκπορθήσει, οὐκ ἂν ἄνευ τοῦ Πηληϊάδεω γένοιτο» (Αυτός που θα κατακτήσει την Τροία, δεν μπορεί να το κάνει χωρίς τον Πηλείδη) Ήταν ο πρώτος των πρώτων – όχι επειδή το δήλωνε, αλλά γιατί το αποδείκνυε κάθε μέρα στη μάχη, στο ήθος, στη φήμη του. Κι όμως… αυτός ο πρώτος, δεν βρέθηκε κανείς να τον υπερασπιστεί όταν ο Αγαμέμνονας του άρπαξε τη Βρισηίδα μπροστά σε όλους. Η Πιο Φρικτή Προδοσία: Η Σιωπή. Ο Αχιλλέας δεν ήθελε να τον προσκυνήσουν. Ήθελε απλώς να του φερθούν δίκαια. Και όταν ο Αγαμέμνονας τον ταπείνωσε μπροστά στον στρατό, ο Αχιλλέας κοίταξε γύρω του. Κανείς δεν μίλησε. Ο Αίας, σιωπηλός. Ο Διομήδης, σιωπηλός. Ο Νέστωρας, φιλοσοφεί αλλά δεν συγκρούεται. Μόνο ο Πάτροκλος, σαν σιωπηλή σκιά πάντα δίπλα του, τον ακολούθησε στη σκηνή του. Και αργότερα, όταν τα πράγματα έφτασαν στο μη περαιτέρω, βγήκε να πολεμήσει στη θέση του. Ακόμα κι ο Οδυσσέας, ο σοφός, μίλησε αργά, όταν είχε ήδη φουσκώσει το ποτάμι του θυμού. Δεν ήταν εγωισμός λοιπόν, ήταν μοναξιά. Αν ο Αχιλλέας ήταν πραγματικά αλαζόνας, θα ζητούσε εκδίκηση. Ο Αχιλλέας δεν άντεξε την αδικία και τη σιωπή των πολλών. Αν ήταν απλώς ένα φαντασμένο παιδί, θα ούρλιαζε, θα έσπαζε, θα απειλούσε. Αντίθετα, αποσύρεται. Σιωπά. Κλείνεται στη σκηνή του. Η σιωπή του δεν είναι καπρίτσιο, αλλά κραυγή που δεν βρίσκει αποδέκτη. Θυμίζει τον νέο που αγαπά τη δικαιοσύνη με απόλυτο τρόπο. Και όταν η κοινωνία τού δείχνει το πρόσωπό της, εκείνος παραιτείται. Πόση σιωπή αντέχει ένας άνδρας; Στον κόσμο των Αχαιών, όπου όλα μετριούνται με λόγια, κραυγές, νίκες, ο Αχιλλέας επιλέγει να σωπάσει. Και αυτή η σιωπή είναι η πιο εκκωφαντική πράξη του. Γιατί δείχνει ότι δεν αντέχει πια να παίζει σε παιχνίδι που βρωμάει εξουσία και αδικία. Και δεν τον πειράζει να τον πούνε δειλό ή εγωιστή. Πειράζει που κανείς δεν είχε το θάρρος να σταθεί δίπλα του. Φεύγει από τη μάχη, αλλά όχι από την ψυχή του. Από την παραίτηση στη λύσσα για εκδίκηση. Όταν ο ήρωας αποσύρεται, δεν είναι απλώς πείσμα. Είναι σχίσμα εσωτερικό. Αποσύρει το ξίφος του, αλλά μπαίνει σε μια ψυχική κάθοδο. Καταφεύγει στη μητέρα του. Κλαίει. Οργίζεται. Δεν συγχωρεί. Και όμως… αυτός είναι ο ίδιος άνθρωπος που: •Στάθηκε απέναντι στη θυσία της Ιφιγένειας. •Λύγισε μπροστά στον Πρίαμο. •Έσυρε με λύσσα το κορμί του Έκτορα — αλλά στο τέλος, έθαψε με τιμές τον εχθρό του. Πάτροκλος: Ο Καθρέφτης της Ψυχής του Αχιλλέα Γιατί ο θάνατος του Πάτροκλου είναι η αληθινή αχίλλειος φτέρνα; O Πάτροκλος ήταν ο μόνος που έμεινε, ο μόνος που τον ακολούθησε. Δεν είπε πολλά. Δεν μίλησε για δίκιο ή άδικο. Απλώς ήταν εκεί. Στεκόταν. Άκουγε. Φρόντιζε. Κι όταν χρειάστηκε, φόρεσε την πανοπλία του Αχιλλέα και βγήκε να τον υπερασπιστεί, χωρίς να πει ούτε μια κατηγορία. Έτσι δεν είναι τυχαίο που ο θάνατος του Πάτροκλου έσπασε τον Αχιλλέα. Γιατί δεν ήταν απώλεια φίλου μόνο ήταν η απόλυτη επιβεβαίωση ότι ακόμα και οι τελευταίοι που σε στηρίζουν, χάνονται. Πραγματικός ηρωισμός είναι να αντέχεις

    8 分钟
  3. 2.Αχιλλέας Ο Άνθρωπος Πίσω από τον Μύθο

    6月21日

    2.Αχιλλέας Ο Άνθρωπος Πίσω από τον Μύθο

    Παιδί της Θέτιδας, μαθητής του Χείρωνα, βασιλιάς δίχως υποταγή, ήρωας με εσωτερική ηθική. Τον βλέπεις να σφάζει, να τρέχει, να φωνάζει και νομίζεις πως είναι φτιαγμένος από ατσάλι. Όμως ο Αχιλλέας είναι πιο σύνθετος κι απ’ τα έπη που τον εξυμνούν. Μέσα του υπάρχει ένα παιδί, ένας βασιλιάς, ένας φίλος, ένας άνδρας με αρχές και μια πληγή που τον στοιχειώνει από πριν ακόμη πατήσει το χώμα της Τροίας. Ας γυρίσουμε πίσω. Όχι στα πεδία της μάχης, αλλά εκεί όπου γεννήθηκε ο μύθος: στην καρδιά του ανθρώπου. Παιδί της Θέτιδας και του Πηλέα – Ημίθεος και όμως τρυφερός Ο πατέρας του, ο βασιλιάς Πηλέας. Η μητέρα του, η θαλάσσια θεά Θέτιδα. Από μικρός ο Αχιλλέας ήταν διαφορετικός. Δεν ανήκε πλήρως στον κόσμο των ανθρώπων. Ούτε όμως έγινε θεός. Η Θέτιδα προσπάθησε να τον κάνει αθάνατο: τον βούτηξε στα νερά της Στύγας κι άφησε τη φτέρνα απ’ όπου τον κρατούσε. Ή μήπως, λέει ένας άλλος μύθος, τον έκαιγε κάθε βράδυ στη φωτιά για να κάψει την ανθρώπινη πλευρά του; Και τελικά ο Πηλέας τη σταμάτησε κι εκείνη, πληγωμένη, τον άφησε και βυθίστηκε στη θάλασσα. Έτσι γεννήθηκε ο ήρωας με το μισό βλέμμα στη γη και το άλλο μισό στο υπερβατικό. Δισυπόστατος άνθρωπος και θεός, άνδρας και παιδί, σκληρός πολεμιστής αλλά και σοφός με γνώσεις και ήθος. Ο Χείρων – Ο πρώτος του δάσκαλος Στη σπηλιά του Χείρωνα, του σοφού Κένταυρου, ο Αχιλλέας έμαθε όχι μόνο να πολεμά, αλλά να σκέφτεται, να γιατρεύει, να τραγουδά, να ζυγίζει το δίκαιο. Ο Χείρων δεν ήταν δάσκαλος των όπλων, ήταν δάσκαλος του μέτρου. Και γι’ αυτό ο Αχιλλέας δεν έγινε ποτέ θηρίο. Έγινε άνθρωπος που προσπαθούσε να κρατήσει το θηρίο μέσα του με χαλινάρι. Ένας δυνατός ηνίοχος που κρατούσε γερά τα δυο «άλογα» της άμαξας του: τον φωτεινό και τον σκοτεινό εαυτό του. Ένας Βασιλιάς που Δεν Δεχόταν Διαταγές. Μπορεί ο Αγαμέμνονας να ήταν αρχιστράτηγος, αλλά ο Αχιλλέας ήταν βασιλιάς των Μυρμιδόνων. Αυτό σημαίνει ότι δεν ήταν υποτελής. Δεν είχε υποχρέωση να υπακούσει. Ήταν απροσκύνητος, περήφανος, ο λόγος του συμβόλαιο. Ο Αχιλλέας ήταν ένας βασιλιάς που δεν έπαιζε βρώμικα παιχνίδια εξουσίας και δεν έλεγε ψέματα όπως ο Αγαμέμνονας. Δεν αντιμετώπιζε τους ανθρώπους (ακόμα και την ίδια του την κόρη) σαν πιόνια για να πετύχουν τα σχέδια του. Ο Αγαμέμνονας πρόσβαλε τη θεά Άρτεμη γι’ αυτό και εκείνη απαίτησε να θυσιάσει την κόρη του. Αντίθετα ο Αχιλλέας, τιμούσε τους θεούς, την οικογένεια του, τους φίλους, τους συμπολεμιστές του, τις γυναίκες. Παρόλο που η μητέρα του τον έκρυψε στην αυλή του Λυκομήδη στη Σκύρο, μεταμφιεσμένο σε κορίτσι για να μην πάει στην Τροία και χάσει τη ζωή του όπως καλά ήξερε, η μοίρα είχε άλλα σχέδια. Καταρχάς εκεί, στο παλάτι, έκανε ερωτικό δεσμό με τη Δηιδάμεια με αποτέλεσμα έναν γιο, τον Νεοπτόλεμο. Όταν αποφασίστηκε ο πόλεμος ο πανούργος Οδυσσέας, που αφότου έμαθε που κρυβόταν ο Αχιλλέας, έφτασε στη Σκύρο μαζί με τον παιδικό φίλο του Αχιλλέα, τον Πάτροκλο και τον δάσκαλο του, τον Φοίνικα. Μεταμφιεσμένος σε γυρολόγο με κοσμήματα και φορέματα πήγε στο παλάτι του Λυκομήδη και εκεί συνάντησε τον ίδιο, τις κόρες του και τον Αχιλλέα. Ο Οδυσσέας με άδεια του Λυκομήδη, άφησε τα κοσμήματα και τα φορέματα μπροστά στις βασιλοπούλες. Όμως ο Οδυσσέας είχε κρύψει και ένα σπαθί κάτω από τα φορέματα. Έτσι ενώ οι κοπέλες δοκίμαζαν τα φορέματα ο Αχιλλέας βρήκε το σπαθί το τράβηξε και έτσι ο Οδυσσέας κατάλαβε ποιος είναι. Μια άλλη εκδοχή λέει ότι τον εντοπίστηκε με τον ήχο μίας σάλπιγγας, όπου αντί να δειλιάσει ο νεαρός Αχιλλέας, άρπαξε ένα δόρυ ώστε να απωθήσει τους εισβολείς. Από εκεί και πέρα χρειάστηκε ελάχιστη πειθώ από τον Οδυσσέα, τον Πάτροκλο και τον Φοίνικα για να αποφασίσει να πάει στην Τροία. Ήταν πολύ δύσκολο ένας τέτοιος πολεμιστής να κρυφτεί όσο κι αν τον αγαπούσε η θεϊκή μητέρα του. Στον πόλεμο της Τροίας ήρθε για τη δόξα, για το πεπρωμένο του, για το ιδανικό της ηρωικής ζωής. Προτίμησε να πεθάνει νέος, ηρωικά στη μάχη, να δοξαστεί παρά να πεθάνει γέρος και άσημος με μια βαρετή και ήσυχη ζωή. Ήταν φτιαγμένος από άλλο υλικό.

    10 分钟
  4. 1.Μῆνις Ο Θυμός που Γέννησε την Ιστορία

    6月21日

    1.Μῆνις Ο Θυμός που Γέννησε την Ιστορία

    Ένας Θυμός για Όλη την Ανθρωπότητα «Μῆνιν ἄειδε, θεά, Πηληϊάδεω Ἀχιλῆος...» (Τη μῆνιν τραγούδα, θεά, του Πηλείδη Αχιλλέα…) – Ιλιάδα, Ραψωδία Α΄, στίχος 1 Έτσι ξεκινά η Ιλιάδα, με θυμό. Από όλους τους τρόπους να ξεκινήσεις ένα έπος, ο Όμηρος διάλεξε τον πιο σπαρακτικό: όχι τη δόξα, όχι την περιπέτεια, όχι τον ηρωισμό — αλλά τον θυμό. Όχι με έναν ύμνο στην ανδρεία. Ούτε με μια γενεαλογία βασιλιάδων. Ούτε με μάχη. Κι όχι απλό θυμό· μῆνις, θεϊκή οργή, βαθύτατα προσωπική και αμετάκλητη. Η πρώτη λέξη της Ιλιάδας δεν είναι ουδέτερη. Είναι εμπρηστική. Γιατί ο Πηλείδης θύμωσε τόσο που άφησε πίσω του συμπολεμιστές, ιδανικά και ολόκληρο το πεπρωμένο του; Μάλιστα, με τη θεϊκή λέξη μῆνις — λέξη ιερή, βαριά, ασυγχώρητη. Θυμός που δεν είναι περαστικός, αλλά χτίζει ιστορία. Γιατί ο Αχιλλέας θύμωσε; Και γιατί αυτός ο θυμός, όχι μόνο του στέρησε τη δόξα, αλλά τον οδήγησε σε μια εσωτερική καθαρτήρια κάθοδο που ακόμη και σήμερα συγκλονίζει; Ο Αχιλλέας δεν είναι ένας απλός ήρωας. Είναι ένας Άνδρας που Πληγώθηκε. Η Βρισηίδα ήταν η αφορμή, όχι η αιτία. Ο Αχιλλέας δεν αποσύρεται από τη μάχη γιατί του πήραν τη γυναίκα — αλλά γιατί του πήραν τον σεβασμό. Ο Αγαμέμνονας, χρησιμοποιώντας τη δύναμη της εξουσίας, του άρπαξε το γέρας του, το έπαθλο τιμής του, μπροστά σε όλους. Δεν ήταν απλώς μια ταπείνωση. Ήταν μια δημόσια ύβρις. Κι ο Αχιλλέας, όσο γενναίος κι αν ήταν, δεν μπορούσε να την δεχτεί. Τι ήταν λοιπόν ο Θυμός του Αχιλλέα είναι ερωτική πληγή ή Ύβρις εξουσίας; Η πρώτη εξήγηση που θα δώσουν οι πολλοί είναι «η Βρισηίδα». Η σκλάβα που του την πήραν. Μα αν ήταν μόνο πόθος, θα είχε περάσει. Αν ήταν απλώς μια ερωτική προσβολή, δε θα παρέλυε ολόκληρο το μέτωπο των Αχαιών. Ας το θέσουμε αλλιώς: Ο Αχιλλέας δεν θύμωσε γιατί του πήραν τη γυναίκα. Θύμωσε γιατί του πήραν τον σεβασμό. Ο Αγαμέμνονας, βασιλιάς των βασιλέων, τον ταπείνωσε μπροστά σε όλους. Του αφαίρεσε το «γέρας» του, το έπαθλο τιμής. Και χειρότερα: του έδωσε εντολή. Σαν να ‘ταν απλός μισθοφόρος. «Ἀλλὰ σύ, θεᾶ γλαυκῶπις Ἀθήνη, ἧλθες ἐκ τοῦ οὐρανοῦ…» (Μα εσύ, θεά γλαυκομάτα Αθηνά, ήρθες απ’ τον ουρανό…)– Ιλιάδα, Α΄, 197–198 Αν δεν ερχόταν η Αθηνά να τον συγκρατήσει, θα τον σκότωνε επί τόπου. Η Αθηνά κατεβαίνει προσωπικά να τον συγκρατήσει. Κρατάει το σπαθί του μη χυθεί αίμα Έλληνα από χέρι Έλληνα. Ο θυμός του δεν είναι παιδικό πείσμα. Είναι βαθιά υπαρξιακός. Γιατί ο Αχιλλέας ήταν αυτός που δεν ήθελε απλώς να πολεμήσει — ήθελε να έχει τιμή. Κι όταν του τη στέρησαν, γύρισε την πλάτη σε όλους. Και γι’ αυτό, όταν κανείς από τους συμπολεμιστές του δεν πήρε το μέρος του μπροστά στην προσβολή του Αγαμέμνονα, λύγισε μέσα του. Είχε μάθει να δίνει σεβασμό. Τον απαιτούσε κιόλας. Ήταν ο πρώτος των πρώτων — όχι μόνο στο ξίφος, αλλά και στο ήθος. Ο Άνδρας που Δεν Ήθελε το Όνομά του να Βρωμίσει Όσοι μιλούν για αλαζονεία, ξεχνούν όμως τη στάση του στη θυσία της Ιφιγένειας. Όταν αποκαλύφθηκε ότι χρησιμοποιούσαν το όνομά του για να πείσουν την Ιφιγένεια να έρθει στην Αυλίδα — δήθεν για να την παντρευτεί — αγανάκτησε και στάθηκε απέναντι. Ο Αχιλλέας μπορεί να ήταν σκληρός, αλλά είχε ηθικό πυρήνα. Ήθελε να υπηρετεί έναν κόσμο που είχε τάξη. Όχι να γίνει πιόνι σε βρώμικα σχέδια. Πίσω από την Αποχώρηση, μια Κατάθλιψη Ο Αχιλλέας φεύγει από τον πόλεμο, αλλά όχι από τον πόνο. Καταφεύγει στη Θέτιδα, την αθάνατη μητέρα του. Της μιλά σαν παιδί, σαν αγόρι πληγωμένο. Η σκηνή δεν είναι απλώς λυρική. Είναι σπαρακτική. Και κάπου εκεί, στον αντίλαλο αυτής της απόσυρσης, πλάθεται η σιωπή του Αχιλλέα. Δεν πολεμά, δεν μιλά, δεν συγχωρεί. Μένει ακίνητος. Μέχρι να ξυπνήσει ξανά ο θυμός, αυτήν τη φορά όχι από προσβολή, αλλά από απώλεια. Ο Θάνατος του Πάτροκλου – Η Πραγματική Αχίλλειος Πτέρνα Όχι. Δεν ήταν η φτέρνα του το ευάλωτο σημείο. Ήταν η καρδιά του. Ο Πάτροκλος δεν ήταν απλώς φίλος. Ήταν ο αδελφός της ψυχής του. Το «έτερος εγώ» του όπως είπε ο Πυθαγόρας όταν ρωτήθηκε αιώνες μετά: τι είναι

    12 分钟
  5. Τι είναι τα Εγρηγορότα;

    6月21日

    Τι είναι τα Εγρηγορότα;

    Η λέξη ἐγρήγορα ή ἐγρηρότα προέρχεται από το ρήμα ἐγείρω ή ἐγρηγόρηκα (τετελεσμένος χρόνος του «γρηγορώ» = αγρυπνώ, είμαι σε εγρήγορση). Στην ονομαστική, ουσιαστικοποιείται το επίθετο «ἐγρηρότες», πληθυντικός του μετοχικού τύπου. Πρωτοσυναντάται στην απόκρυφη παράδοση και τους μυστικιστικούς κύκλους της ύστερης αρχαιότητας και του Μεσαίωνα. Η έννοια απαντάται ήδη στην αρχαία απόκρυφη γραμματεία, συνδέεται με τους ἐγρηρότες Αγγέλους στην ιουδαϊκή μυστική παράδοση (ιδίως στο απόκρυφο «Βιβλίο του Ενώχ»), και επανέρχεται ενισχυμένη στη δυτική εσωτερική φιλοσοφία μέσα από τα έργα των Έλενα Μπλαβάτσκι, Ελιφάς Λευί, Ντίον Φόρτσιουν, Γεώργιος Γκουρτζίεφ και άλλων και αποκτά σύγχρονη σημασία στον χώρο της ψυχολογίας των συλλογικών μορφών και της ενεργειακής αντίληψης της πραγματικότητας. Εγρηγορότα – Όταν οι Σκέψεις Παίρνουν Μορφή Υπάρχει ένας αόρατος κόσμος, φτιαγμένος όχι από ύλη, αλλά από σκέψη. Όχι από σώματα, αλλά από συναισθήματα. Ένας κόσμος που δεν βρίσκεται στα όνειρα, μα τρέφεται απ’ αυτά. Στον κόσμο αυτόν κατοικούν τα εγρηγορότα: μορφές που δεν γεννήθηκαν από σάρκα και οστά, αλλά από τη διαρκή, επίμονη, κοινή πίστη των ανθρώπων. Μορφές που δεν είναι «φαντασίες» – είναι σκιές που αποκτούν υπόσταση όσο τους δίνουμε προσοχή. Είναι το αποτέλεσμα της ίδιας της δημιουργικής δύναμης του νου μας, όταν συντονίζεται με άλλους. Για τον αποκρυφισμό, αλλά και για ορισμένα ρεύματα της ενεργειακής ψυχολογίας, τα εγρηγορότα είναι συνειδησιακά δημιουργήματα: νοητικά πλάσματα που γεννιούνται από τη συγκεντρωμένη ενέργεια ανθρώπινων σκέψεων, προσευχών, φόβων και επιθυμιών. Όσο πιο συχνά σκέφτεται κάποιος κάτι – και μάλιστα μαζί με άλλους – τόσο αυτό το «κάτι» αρχίζει να αποκτά μορφή. Τι είναι, λοιπόν, τα εγρηγορότα; Ένα ἐγρηγορὸν είναι μια συλλογική σκέψη-μορφή (thought-form) που αποκτά αυτονομία. Δεν είναι «φανταστικό ον», με την έννοια του ανύπαρκτου. Είναι μορφοποιημένη ενέργεια συνείδησης. Όταν μια ιδέα, ένας φόβος ή μια επιθυμία επαναλαμβάνεται συνεχώς από πολλά άτομα και φορτίζεται συναισθηματικά, τότε σχηματίζεται ένα νοητικό πλάσμα, που επηρεάζει τόσο την ψυχή των ανθρώπων όσο και τον υλικό κόσμο μέσα από την ψυχολογική επίδραση που ασκεί. Όσο περισσότεροι άνθρωποι το τρέφουν με την προσοχή τους, τόσο δυναμώνει, αποκτά δική του ύπαρξη, και τελικά μπορεί να επηρεάζει τις συνειδήσεις που το δημιούργησαν. Κοινός παρονομαστής σε όλες τις παραδόσεις είναι το εξής: Η συνείδηση παράγει μορφές. Είτε πρόκειται για τη σκέψη, είτε για την πίστη, είτε για τον φόβο, το ανθρώπινο πνεύμα έχει τη δύναμη να γεννά μορφές που ξεπερνούν το άτομο και επιβιώνουν μέσα στον χρόνο. Όπως λένε οι παλιοί διδάσκαλοι: «Ό,τι πιστεύεις, σου επιστρέφει. Ό,τι τρέφεις, σε κυβερνά». 📜 Ιστορικές και Πολιτισμικές Αναφορές: Ιουδαϊκή Καμπάλα: τα εγρηγορότα θεωρούνται ενεργειακά πλάσματα, πνευματικές οντότητες, που δημιουργούνται από τη συλλογική πίστη, προκύπτουν από την προσευχή ή τη μαζική επίκληση και μπορούν να επηρεάσουν τις τύχες ενός έθνους ή ενός λαού. Βουδισμός – Θιβετιανή Παράδοση: η έννοια του Tulpa, μια μορφή σκέψης που μπορεί να γίνει ορατή ή ακόμη και αυτόνομη, που αποκτά σάρκα από τη δύναμη του νου αν της δοθεί αρκετή ενέργεια. Ερμητισμός και Νεοπλατωνισμός: Η σκέψη είναι δημιουργική, «ως άνω, ούτω και κάτω», ό,τι σκεφτείς στο νοητό, ενσαρκώνεται στο υλικό, οι ιδέες, οι μορφές και τα σχήματα του νου θεωρούνται πιο αληθινά από την ύλη. Χριστιανική Μυστική Παράδοση: Οι άγγελοι και οι δαίμονες ως «πλάσματα πίστης», που αποκτούν υπόσταση ανάλογα με την προσκόλληση ή τον φόβο των ανθρώπων. Σύγχρονη ψυχολογία του βάθους (Jung): τα αρχέτυπα και το συλλογικό ασυνείδητο λειτουργούν με τρόπο παρόμοιο με τα εγρηγορότα – ως μορφές που προϋπάρχουν της προσωπικής εμπειρίας, αλλά επηρεάζουν τη ζωή του ατόμου. Ψυχολογία της μάζας (Gustave Le Bon): Η μάζα έχει δικό της ψυχισμό, έξω από τα άτομα που την αποτελούν. 🧠 Κοινός παρονομαστής: Η συνείδηση παράγει μορφές. Κι αν αυτές οι...

    15 分钟
  6. Η Γδυμνοπουκαμισάκη, παραδοσιακό ελληνικό παραμύθι

    6月21日

    Η Γδυμνοπουκαμισάκη, παραδοσιακό ελληνικό παραμύθι

    Ήτανε μια γριά και μαγέρευε απ’ όξω με φουφού κι ήτανε ένα βασιλόπουλο ψηλά στο μπαλκόνι. Το λοιπόν, πέφτει το χρυσό μήλο από το χέρι του κι έπεσε απάνω στη φουφού κι ετσάκισε της γριάς το τσουκάλι. Κι εκείνο το τσουκάλι έπεσε στα πόδια της και τη ζεμάτισε. Από τον πόνο που άκουσε είπε: « Ουχ! που άλλη να μην ήτανε γυναίκα σου, παρά η Γδυμνοπουκαμισάκη». Τότε το βασιλόπουλο έφυγε κι επήρε τα όρη σκούζοντας να πάει να βρει τη Γδυμνοπουκαμισάκη. Αυτός είχε τρεις αδελφάδες. Η μία ήταν βασίλισσα των πουλιών, η άλλη των θερίων κι η τρίτη του Κουτσοπάπουζα. Επήγαινε, πήγαινε το βασιλόπουλο και να σου μια κοπέλα που έβγανε νερό απ’ το πηγάδι. «Ποιανού είσαι;» την ερωτά «Είμαι υπηρέτρια του βασιλείου των πουλιών». Άμα εκατάλαβε εκείνος, βγάνει το δαχτυλίδι του και το ’ρίξε μέσα στο σίγλο [κουβά]. Πάει η κυρά ν’ αδειάσει το νερό, βλέπει το δαχτυλίδι. Μωρή, πώς ευρέθηκε; «Ούτε κι εγώ δεν το είδα», λέει η υπηρέτρια. «Άμε, μωρή, να τόνε φέρεις, είναι αδελφός μου». Οπού επήγε η κοπέλα και τον ήφερε. «Καλώς τον αδελφούλη μου. Κάτσε, γιατί εδώ είναι του δράκοντα...» Δεν έκαμε να τελειώσει την κουβέντα της, να σου ο δράκοντας χτυπάει την πόρτα. «Να σε κρύψω, μη σε φάει». Κι απότομα του δίνει ένα μπατσίδι και τόνε κάνει πορτοκάλι, τόνε βάνει στο ράφι. Καθώς εμπήκε ο Δράκοντας: «A! λέει, βασιλικό αίμα μού μυρίζει!» «Βασιλικές στράτες περπατείς, βασιλικό αίμα σου μυρίζει», λέει η βασιλοπούλα. Άμα αποφάγανε του λέει: «Είναι ο αδελφός μου εδώ και γυρεύει να παντρευτεί τη Γδυμνοπουκαμισάκη». Ετότενες ο δράκοντας ησύχασε. «Να πας τώρα», του λέει, «στην άλλη σου αδελφή, τη βασίλισσα των θερίων κι εκείνη θα σε οδηγήσει». Το παλικάρι εχαιρέτισε κι έφυγε. Επήγαινε, πήγαινε το βασιλόπουλο, βρίσκει στο δρόμο την κοπέλα που έβγανε νερό. «Τι κάνεις; λέει. Ποια είσαι;» «Είμαι υπηρέτρια του βασιλείου των θερίων». Εκείνος με τρόπο, όσο εμιλούσε, βάνει το δαχτυλίδι του μέσα στο σίγλο. Πάει η κυρά ν’ αδειάσει το νερό, βλέπει το δαχτυλίδι. Εθύμωσε και τα ’βανε μαζί της: «Πού τό ’βρήκες το δαχτυλίδι;» Εκείνη η κακομοίρα εδερνότουνα: «Να πάθω, να λάβω, δεν ηξέρω». Τρέχει η βασίλισσα, τόνε βρίσκει, τόνε φιλεί. «Πώς ήτανε ετούτο, αδελφούλη;» «Γυρεύω τη Γδυμνοπουκαμισάκη να τη στεφανωθώ». «Κάθισε και τα λέμε, αδελφούλη». Το βράδυ που εγύριζε ο δράκοντας, του δίνει εκείνη έναν μπάτσο και τόνε κάνει σκούπα. Τόνε βάνει πίσω από την πόρτα. «Ου! λέει ο δράκος, βασιλικό αίμα μου μυρίζει. Τι γυρεύει εδώ;» Βγάνει μαχαίρια πιρούνια κι αρχίνησε να τα τροχάει. Τρουχ! Τρουχ! Τρουχ! «Τώρα θα τόνε φάω!» «Βασιλικές στράτες περπατείς, βασιλικό αίμα σου μυρίζει. Αν έρχονταν ο αδελφός μου τι θα του ’καμες;» «Θα τον είχα αδελφό!» «Ήρθε, λέει, και γυρεύει τη Γδυμνοπουκαμισάκη να τη στεφανωθεί. «Βαρείο ζήτημα μου γυρεύει, λέει ο δράκοντας. Να πάει στο βασίλειο του Κουτσοπάπουζα και να βρει τη βασίλισσα, την αδελφή του. Μα να προσέξει. Είναι μια τούφα τρία κίτρα. Να κοιτάξει να τ’ αρπάξει και σπάζοντάς τα να ’χει έτοιμο νερό για να λουστεί η κυρά που θα βγει». Την αυγή το βασιλόπουλο τους αποχαιρετά και φεύγει. Επήγαινε, πήγαινε, βλέπει τον Κουτσοπάπουζα. Του ’δώσε η βασίλισσα κρέας, ρύζι και κρασί, μην πάει και φάει τον αδελφό της. Άμα τον εσκότισε, τον εμέθυσε, κάνει στη ρίζα εκείνος, βλέπει τα τρία κίτρα. Τ’ αρπάχνει μία και καλιά του! Πάει ν’ ανοίξει το ένα κίτρο, μα δεν θυμότουν το νερό κι όπως το έκοψε, πετιέται μια κοπέλα όμορφη και λέει: «Νερό !» Σαν δεν είχε να της δώσει, εκείνη εχάθηκε. Το βασιλόπουλο ανατρόμαξε. Όπου καθώς επήγαινε, σκίζει και τ’ άλλο κίτρο. Πάλι όμως ελησμόνησε το νερό κι εχάθηκε κι εκείνη η κυρά, που ήτανε πιο όμορφη απ’ την πρώτη. Ω! λέει, να βρω νερό να έχω, αν μου γυρέψει η τρίτη. Να ιδούμε τι θα κάμει. Σκίζει το τρίτο κίτρο, πετιέται μια κόρη όμορφη σαν...

    16 分钟
  7. Οι τρεις τάξεις στην Πολιτεία του Πλάτωνα

    6月21日

    Οι τρεις τάξεις στην Πολιτεία του Πλάτωνα

    (Μια ψυχή, μια πόλη, μία αρμονία) Ο Πλάτωνας, αναζητώντας τη φύση της δικαιοσύνης, προτείνει κάτι ριζοσπαστικό: για να καταλάβουμε τι σημαίνει «δίκαιος άνθρωπος», πρέπει πρώτα να δούμε τι σημαίνει δίκαιη πόλη. Η ψυχή και η πολιτεία είναι σαν καθρέφτες που αντικατοπτρίζουν ο ένας τον άλλο. Για να το πετύχει αυτό, φτιάχνει ένα μοντέλο ιδανικής πολιτείας, που στηρίζεται σε τρεις βασικές τάξεις: τους παραγωγούς, τους βοηθούς και τους φύλακες. Παραγωγοί – Η βάση της πολιτείας/ το επιθυμητικό της ψυχής Αυτοί είναι οι γεωργοί, οι τεχνίτες, οι έμποροι, οι ναυτικοί – όλοι όσοι φροντίζουν για τις υλικές ανάγκες της κοινότητας. Είναι η ευρύτερη κοινωνική τάξη και συνδέεται με την επιθυμητική πλευρά της ψυχής: την ανάγκη για τροφή, χρήματα, ασφάλεια. «Αν οι παραγωγοί κάνουν καλά τη δουλειά τους και δεν ανακατεύονται με τους φύλακες, τότε η πόλη λειτουργεί σαν σώμα που έχει γερά θεμέλια» (Πολιτεία, Βιβλίο Δ΄) Η αρετή που τους αναλογεί είναι η σωφροσύνη: να συγκρατούν τις επιθυμίες τους εντός ορίων και να αποδέχονται την καθοδήγηση της λογικής. Οι παραγωγοί είναι η πολυπληθέστερη τάξη. Περιλαμβάνουν όσους φροντίζουν για τη διατροφή, τη στέγη, το εμπόριο, την τέχνη, την καθημερινότητα. Χωρίς αυτούς η πόλη δεν μπορεί να επιβιώσει. Συνδέονται με το επιθυμητικό μέρος της ψυχής, που αναζητά την ικανοποίηση των υλικών αναγκών και απολαύσεων. «Η πόλη δεν μπορεί να υπάρχει χωρίς γεωργούς, τεχνίτες και εμπόρους», λέει ο Πλάτωνας στο Βιβλίο Β΄. Αλλά πρέπει να ρυθμιστεί, ώστε η επιθυμία να μη γίνει τύραννος. Η δικαιοσύνη απαιτεί αυτοσυγκράτηση. Οι παραγωγοί πρέπει να δέχονται τη σωφροσύνη — να μην απαιτούν εξουσία, να μη λειτουργούν με πλεονεξία. Όταν το επιθυμητικό υπηρετεί τη λογική και όχι το αντίστροφο, έχουμε εσωτερική αρμονία. Βοηθοί – Η καρδιά του θάρρους/ το θυμοειδές της ψυχής Είναι οι στρατιώτες, οι φύλακες, όσοι προστατεύουν την πόλη από εξωτερικούς και εσωτερικούς εχθρούς. Εκπαιδευμένοι στη μουσική, τη γυμναστική και τη φιλοσοφία, οι βοηθοί αποτελούν ένα είδος «ευγενούς φύλαξης». Συνδέονται με τη θυμοειδή πλευρά της ψυχής — εκεί όπου εδρεύει το θάρρος, το πάθος, η αγάπη για το κοινό καλό. Η αρετή τους είναι η ανδρεία: να μένουν σταθεροί στην αλήθεια και στον ρόλο τους, ακόμα και όταν όλα δοκιμάζονται. «Ο βοηθός είναι εκείνος που θυμώνει για χάρη του άλλου και όχι για τον εαυτό του» (Πολιτεία, Βιβλίο Δ΄) Οι βοηθοί είναι οι φρουροί της πόλης. Είναι οι στρατιώτες, οι προστάτες, αλλά και οι ρυθμιστές της τάξης. Εκπαιδεύονται από νεαρή ηλικία τόσο στη γυμναστική όσο και στη φιλοσοφία, για να γίνουν ισχυροί στο σώμα αλλά και συνετοί στην ψυχή. Αντιστοιχούν στο θυμοειδές της ψυχής — το μέρος που φλέγεται από πάθος, θυμό, ζήλο, ενθουσιασμό, αγάπη για το δίκαιο. Είναι το κομμάτι μας που σηκώνεται όταν βλέπει μια αδικία, που θυσιάζεται για κάτι ανώτερο. «Αν ο φύλακας είναι άγριος με τους εχθρούς και πράος με τους συμπολίτες του, έχει την απαιτούμενη φύση», λέει ο Πλάτωνας. (Βιβλίο Β΄). Η αρετή τους είναι η ανδρεία – όχι η απλή γενναιότητα, αλλά η σταθερότητα στην κρίση, η δύναμη να παραμένουν σταθεροί στην αλήθεια ακόμη και μέσα στον φόβο ή στον πειρασμό. Φύλακες – Η φωνή της λογικής/ το λογιστικό της ψυχής Στην κορυφή της ιδανικής πολιτείας βρίσκονται οι φύλακες-άρχοντες. Είναι λίγοι, φιλόσοφοι και έχουν περάσει από μακρά εκπαίδευση. Δεν κυβερνούν επειδή το θέλουν, αλλά επειδή είναι οι μόνοι που μπορούν να δουν το καλό καθαυτό. Αυτοί συνδέονται με τη λογιστική δύναμη της ψυχής — τον νου, τη φρόνηση. Η αρετή τους είναι η σοφία, γιατί είναι εκείνοι που γνωρίζουν το σύνολο, βλέπουν το όλον και επιλέγουν όχι με βάση το συμφέρον αλλά τη γνώση του αγαθού. «Εκείνοι που είναι σοφοί, δεν θέλουν να κυβερνούν. Αλλά θα κυβερνήσουν επειδή δεν υπάρχει άλλος που να το κάνει δίκαια» (Πολιτεία, Βιβλίο Ε΄) Επίσης οι φύλακες είναι οι άρχοντες. Δεν θέλουν να κυβερνήσουν, λέει ο Πλάτωνας — αλλά πρέπει, γιατί είναι οι μόνοι που...

    9 分钟
  8. Η πλάνη του Οδυσσέα Όταν η ψυχή ξεχνά τον εαυτό της

    6月19日

    Η πλάνη του Οδυσσέα Όταν η ψυχή ξεχνά τον εαυτό της

    Πλάγχθη. Μια λέξη αρχαία, μία λέξη με ήχο θραύσης και απώλειας. Δεν σημαίνει απλώς «περιπλανήθηκε», αλλά «παρασύρθηκε», «σκορπίστηκε», «χάθηκε». Όταν ο Όμηρος επιλέγει τη λέξη αυτή για να περιγράψει τον Οδυσσέα, δεν μας λέει απλώς ότι ταξίδεψε πολύ. Μας λέει ότι κάτι μέσα του διαλύθηκε. Ότι ο ήρωας έζησε την πτώση. Πλάγχθη — γιατί η ψυχή, όταν αποσπαστεί από την Πηγή, όταν ξεχάσει ποια είναι, όταν μπερδέψει την ταυτότητά της με ρόλους, τίτλους, εικόνες, τότε χάνεται στα κύματα του κόσμου. Και ο Οδυσσέας, αν και νικητής του Τρωικού πολέμου, δεν επιστρέφει στο σπίτι του θριαμβευτής. Επιστρέφει πλάνητας. Γιατί πρώτα έπρεπε να χαθεί. Η πλάνη είναι η αρχή της μύησης. Ο Οδυσσέας είναι ο πρώτος μεγάλος ήρωας της πλάνης — ο πρώτος άνθρωπος που ξεχνά. Καταστρέφει την ιερή πόλη, την Τροία κι από εκεί αρχίζει να παραπαίει. Ο θεός Ποσειδώνας, η θάλασσα, ο θυμός, οι θεοί που άλλοτε βοηθούν και άλλοτε εμποδίζουν, δεν είναι εξωτερικές δυνάμεις μόνο· είναι εσωτερικές όψεις. Είναι το άγριο πέλαγος της διάσπασης, η εσωτερική φουρτούνα που κυριεύει την ψυχή όταν δεν θυμάται πια τον προορισμό της. Ο Πλάτων, στον «Φαίδρο», περιγράφει πώς η ψυχή, αφού πέσει στον κόσμο των μορφών, ξεχνά την ουσία της. Μόνο μέσα από την ανάμνηση (ἀνάμνησις) — μια βαθιά πράξη εσωτερικής ανάσυρσης της αλήθειας — μπορεί να επιστρέψει στην πραγματική της φύση. Όπως ο Οδυσσέας, η ψυχή μάχεται με τη λήθη και τους πειρασμούς, αναζητώντας τον ουρανό απ’ όπου κάποτε προήλθε. Σήμερα, αιώνες μετά, ο άνθρωπος συνεχίζει να «πλάγχεται». Χάνεται όχι στη θάλασσα αλλά στη θολούρα της υπερπληροφόρησης. Παγιδεύεται όχι από Κύκλωπες, αλλά από προσδοκίες. Κατασπαράζεται όχι από Σκύλες και Χάρυβδες, αλλά από υπαρξιακά κενά. Οι εσωτερικές πλάνες του σήμερα έχουν άλλο όνομα: burnout, απώλεια νοήματος, ψυχική κόπωση, διάχυση ταυτότητας. Ζούμε με οθόνες στο χέρι, αλλά χωρίς εικόνα του εαυτού. Θυμόμαστε τα πάντα — εκτός από ποιοι είμαστε. Και τότε, όπως στην Οδύσσεια, έρχεται κάτι. Μια απώλεια, ένα σοκ, μια εσωτερική κατάρρευση. Μια «Μούσα» μας ψιθυρίζει ότι δεν πάει άλλο. Ότι ο δρόμος που πήραμε δεν οδηγεί εκεί που νομίζαμε. Ότι το ταξίδι πρέπει να ξαναρχίσει. Όχι για να φτάσουμε σε έναν γεωγραφικό τόπο, αλλά για να βρούμε ξανά την ψυχή μας. Η προσωπική Οδύσσεια ξεκινά εκεί που πια δεν αντέχεις να ζεις με ψευδαισθήσεις. Εκεί που, όπως ο Οδυσσέας στην Ωγυγία, έχεις μείνει πολλά χρόνια «νεκρός» σε μια εσωτερική φυλακή. Και ξαφνικά, κάποια Μούσα μέσα σου ψιθυρίζει: «Θυμήσου». Και τότε αρχίζει ο δρόμος. Μεταβατικός, δύσκολος, γεμάτος τέρατα και πειρασμούς. Αλλά δρόμος. Ο Νίκος Καζαντζάκης, που μετέφρασε και ο ίδιος τα ομηρικά έπη με πάθος και δέος, βλέπει τον άνθρωπο σαν προσκυνητή της Επιστροφής. Στην «Ασκητική» του γράφει: «Μην καταδέχεσαι να ρωτάς: Θα νικήσουμε; Θα νικηθούμε; Πολέμα!» — ένα εσωτερικό πρόσταγμα που θυμίζει τον Οδυσσέα: ακόμη κι όταν όλα φαίνονται χαμένα, δεν σταματά να πορεύεται, να μάχεται, να ζητά το φως. Η Ιουλία Πιτσούλη, στη «Μυστική Οδύσσεια», επιμένει πως η ψυχή είναι εκείνη που περιπλανιέται και ο Οδυσσέας είναι το αρχέτυπο της: η ύπαρξη που έχει ξεχάσει την προέλευσή της και καλείται, μέσα από τους πειρασμούς και τις δοκιμασίες, να ξαναβρεί την πνευματική της πατρίδα. Το ταξίδι, λέει, δεν είναι διαδρομή· είναι ανάμνηση. Και η επιστροφή, δεν είναι κίνηση στο χώρο, αλλά αφύπνιση της μνήμης του Είναι. Η πλάνη του Οδυσσέα, λοιπόν, δεν είναι αδυναμία. Είναι προϋπόθεση της επιστροφής. Είναι το τίμημα της λήθης, αλλά και η σπίθα της ανάμνησης. Όποιος έχει πλανηθεί, μπορεί να επιστρέψει. Όποιος έχει ξεχάσει, μπορεί να θυμηθεί. Και όπως γράφει η Ιουλία Πιτσούλη: «Η επιστροφή δεν είναι ένας χάρτης· είναι ένα κάλεσμα μνήμης». Η Οδύσσεια επαναλαμβάνεται μέσα μας, κάθε φορά που μια ψυχή τολμά να αναρωτηθεί: Ποιος είμαι; Πού πάω; Και τι έχω ξεχάσει στο δρόμο; Εκεί αρχίζει η αληθινή πορεία. Όχι με πλοία και κουπιά, αλλά με βλέμμα στραμμένο εντός. Με την καρδιά ν’ ακούει ξανά τις...

    7 分钟
查看全部 103 集

关于

In my Podcast you will listen to my radio shows with self-development topics, presentations of literary books for adults and children, fairy tales and mythology from all over the world.

信息

你可能还喜欢

若要收听包含儿童不宜内容的单集，请登录。

关注此节目的最新内容

登录或注册，以关注节目、存储单集，并获取最新更新。
选择国家或地区

非洲、中东和印度

亚太地区

欧洲

拉丁美洲和加勒比海地区

美国和加拿大