De Beelddenkers Podcast Natasja Esmeijer

Het levensverhaal van een hoogbegaafd persoon gaat over het gevoel van dom zijn, anders zijn en lang niet altijd over goed presteren binnen het onderwijs.

In deze podcast verteld Monique van Zoelen haar levensverhaal. Haar struggle op school met als doel: juf worden, te bereiken. Het is haar gelukt en ze heeft 15 jaar voor de klas gestaan, om erachter te komen dat ook dan het schoolsysteem haar nog steeds niet past.

Sinds 2011 heeft ze haar praktijk Lessons4you, waar zij kinderen met faalangst, hoogsensitiviteit en beelddenken begeleidt. Sinds ze weet dat ze zelf hoogsensitief, hoogbegaafd en beelddenker is, zijn er wel veel puzzelstukjes op hun plek gevallen maar helemaal vlekkeloos verloopt alles nog niet.

De communicatie tussen taaldenkers en beelddenkers, binnen een relatie, maar ook tijdens vergaderingen, is niet vanzelfsprekend te noemen. Beelddenkers interpreteren taal anders dan taaldenkers. Er wordt een ander begrip gehangen aan woorden. Dat komt door de andere manier van leren van beelddenkers. Waarbij een taaldenker een woord, met begrip, vanuit de context automatiseert. Beelddenkers halen het begrip ook uit de context, maar daar gaat een ander proces aan vooraf, waarbij het gevoel ook een belangrijke rol speelt.

Het complexe, gevoelige, denkproces dat eraan vooraf gaat, zorgt ervoor dat een aantal begrippen een andere beleving krijgen en dus ook een andere interpretatie. Niet zo gek dus dat communicatie tussen taal- en beelddenkers niet altijd vlekkeloos verloopt. In de klas is dit onbewust ook het geval, waardoor leerlingen en leerkrachten soms, met de beste bedoelingen, langs elkaar heen praten zonder dat ze het door hebben. Dan kan een leerling zich dom en niet gezien voelen, terwijl de leerkracht het idee heeft dat die juist deze leerling extra begeleidt en aandacht geeft.

Om dit te voorkomen en meer begrip en (h)erkenning te krijgen voor deze doelgroep, deelt Monique al haar kennis, expertise en persoonlijke ervaringen met de leden van haar community: 'Het weer een blij kind platform en community'. Hier brengt zij ouders, leerkrachten en professionals samen en verzorgt ze, ook samen met andere experts, inspirerende workshops, masterclasses en Q&A sessies.

Neurodiverse mensen kom je overal tegen, op school maar ook op de werkvloer. Dat is niet zo gek als 25% van de mensen een neurodiversiteit heeft. 25% is best veel, waar zijn al die mensen dan kun je je afvragen. De meeste mensen met een neurodiversiteit weten het niet, of niet zeker, van zichzelf, want zeg nou zelf: denk jij er wel eens over na hoe iemand anders denkt? Neurodiversiteit wil alleen maar zeggen dat jouw brein anders denkt, en leert, dan het gemiddelde brein. Niks mis mee dus. Het wordt pas lastig als die neurodiversiteit zoveel invloed heeft op jouw functioneren dat jij er last van hebt.

Neurodiversiteiten als ADHD en Autisme kunnen wel voor belemmeringen zorgen. Belemmeringen als je in het standaard verwachtingspatroon wil of moet passen. Maar diezelfde belemmeringen kunnen ook talenten zijn die een gemiddeld brein niet bezit en die dus heel waardevol kunnen zijn. Zo vullen we elkaar aan.
Op de werkvloer is er, over het algemeen, nog niet voldoende kennis over wat de verschillende neurodiversiteiten, ADHD, ADD, Autisme, dyslexie, beelddenken, hoogbegaafdheid, precies inhouden waardoor het horen van het labeltje gelijk een aantal aannames laat afvuren. Daardoor wordt er alleen nog maar naar die paar aannames gekeken en krijgt de neurodiverse persoon geen kans om te laten zien wat die wel kan.

Brenda Stelpstra heeft zelf een neurodivers brein en zet zich in om deze kennis op de werkvloer te verspreiden. Middels lezingen en trainingen in haar bedrijf BV Assist, biedt zij de kennis die je als manager goed kunt gebruiken om de waarde van neurodiverse breinen te gaan zien. Inmiddels is er steeds meer aandacht voor neurodiversiteit en, onderliggend, beelddenken, waardoor er steeds meer ruimte komt voor werknemers om zichzelf te zijn en open te zijn over wat zij nodig hebben om goed te kunnen functioneren maar ook om open te zijn over wat zij te bieden hebben.

Emile werkt al 12 jaar in het onderwijs en heeft daar al van alles gedaan. Nu wil hij graag schoolleider worden maar hij wordt steeds afgewezen omdat hij geen ervaring heeft. Hij heeft wel ervaring met lesgeven op gevoel, vanuit gelijkwaardigheid en lichaamsgericht. Dat botst echter nog wel eens met de visie en verwachtingen van de school en de ouders van de leerlingen. Hij weet als geen ander welke uitdagingen je als leerkracht of docent hebt om onderwijs te geven, zeker aan een groep van 30 leerlingen. Dan ben je al snel beperkt tot lesgeven vanuit het boek ook als je weet dat een paar keer opdrukken tussendoor veel effectiever is.

Zelf is hij een echte beelddenker en herkent de manier van denken en vanuit die manier van denken geeft hij graag vorm aan zijn nieuwe baan als schoolleider. Hij wil daarbij graag de leerlingen en zijn collega’s uitdagen om het anders te doen en samen uit te vinden hoe ze het onderwijs anders vorm kunnen geven. Vanuit creatieve oplossingen, consequenties dragen als blijkt dat het toch niet werkt en samen een nieuwe weg proberen. Lesgeven op het randje van het vakje.

Het is een energieke podcast met verschillende meningen die, ook vanuit gelijkwaardigheid, maar vanuit een andere visie uiteindelijk toch bij elkaar komen. De onderwijspraktijk is niet zo gemakkelijk als je als leek bedenkt.

Uit dit gesprek blijkt de hardnekkige weerstand van het onderwijs dat zij wel weten hoe je een kind iets moet leren en dat dat vooral niet vooraan staat. Het onderwijs is goed en als ouder zoek je maar een school die het goed genoeg doet. School kan niks betekenen, ook als je als leerkracht wel ziet dat het anders moet sta je machteloos, tenminste dat idee heb je dus doe je er maar niets aan. Je doet je stinkende best en dat moet goed genoeg zijn.

Puck studeert pedagogische wetenschappen en is tot de conclusie gekomen dat ze daar veel kennis krijgen, maar geen feeling ontwikkelen met het werkveld. Ze krijgen theoretische kennis maar leren niet hoe ze die in de praktijk later toe moet gaan passen. Ze leren protocollen en niet naar het mens kijken. Sterker nog, er wordt vaak geleerd hoe je de menselijkheid uit het gesprek haalt. Het systeem werkt omdat het altijd al zo gegaan is.

Dat kan anders, vindt Puck. Daarom gaat zij komend jaar beginnen met haar UniversiTijd voor de Toekomst. Een opleiding naast je bestaande opleiding of baan om te leren hoe je in de praktijk menselijk moet omgaan met klanten. Dat je breed moet inzetten om te achterhalen waarom een kind vastloopt of bepaald gedrag vertoont en ook echt naar de oplossing gaat zoeken. Niet volgens vaststaande protocollen, omdat het nu eenmaal zo moet, maar vanuit je kennis.

In de UniversiTijd voor de Toekomst wordt je rugzak gevuld met kennis over de werking van het brein, hoe verschillend kinderen leren, hoe je een goede intake afneemt, hoe je een goed verslag schrijft, de verschillende ontwikkelingsfasen van kinderen, achtergronden van neurodiversiteit en al dat soort ervaringskennis die je nodig hebt om naar het hele kind te kijken. Met als opzet om uiteindelijk de hulpverlening, het onderwijs en de ouders samen, als gelijkwaardige partners, te laten meedenken wat het beste voor dit ene kind is.

Wil jij meer informatie over de UniversiTijd voor de Toekomst kijk dan op www.UniversiTijdvoordeToekomst.nl

Beelddenkers en rekenen gaan niet zo goed samen, denken veel beelddenkers. Maar beelddenkers kunnen prima rekenen, als ze op de juiste manier het rekenen aangeleerd krijgen.

Erik van Haren is 24 jaar wiskundedocent geweest en heeft heel wat leerlingen geholpen om beter te worden in wiskunde. Waar de ene leerling aangezet moest worden om beter na te denken wat hij eigenlijk aan het doen is moest hij de andere leerling juist tot doen aanzetten. Het viel hem toen al op dat niet elke leerling vastliep op dezelfde punten en dat er meerdere leermanieren zijn met hun eigen vastlopers. In zijn boek rekenvreugde bepleit hij dat het reken- en wiskundeonderwijs in Nederland beter kan, zowel voor de taal- als de beelddenkers. Rekenen en ook wiskunde is een vak waarin automatiseren en reproduceren voorop staat. Ook in de wiskundeles wordt er uitgelegd hoe je iets kunt uitrekenen en dat moet je kunnen reproduceren. Beelddenkers leren niet via automatiseren en lopen soms al gelijk op de basisschool vast. De meeste beelddenkers gaan naar de middelbare school met het idee dat ze, op zijn minst, niet goed zijn in rekenen. Een enkeling kan het wel en redt zich nog tot halverwege het VWO totdat de wiskunde niet begrijpbaar meer is. Dan komen ze erachter dat ze niet geleerd hebben om stappenplannen te gebruiken. Maar ook taaldenkers komen niet ongeschonden uit ons basis-rekenonderwijs. Luister naar de expert op het gebied van rekenen. Bottom-up en top-down in een!

Herken je het volgende? Zodra de verandering – die je zo graag wilde - voor de deur staat, voel je weerstand en angst. Plots wordt het oude vertrouwde veel aantrekkelijker dan voorheen. “Ach, het is zo erg niet”, zeg je, en je blijft lekker in je comfort zone zitten. Dit alles voelde ook Leonie, angst voor het nieuwe, en toch heeft ze dertien jaar geleden de knop volledig omgezet. Na haar vertrek uit het onderwijs zocht ze de stilte op en nu helpt ze anderen bij hun innerlijk proces als transformatiecoach.

Ze startte haar eigen bedrijf als schrijf- en bewustzijnscoach, herschoolde zichzelf als familieopsteller en systemisch coach, en heeft aan die combi een heel eigen draai gegeven.
Zonder zich er bewust van te zijn, heeft ze haar onderdrukte beelddenkbrein weer geactiveerd, waardoor ze weer kan voelen en gebruik kan maken van de natuurlijke mogelijkheden van haar brein. Pas tijdens het voorgesprek realiseerde ze zich dat beelddenken de naam is voor het denkproces dat ze intuïtief heeft ontdekt, dat altijd aanwezig was maar in haar jeugd geen kans kreeg om zich te ontwikkelen.

Nu ze openstaat voor creatieve en alternatieve denkwijzen, begeleidt ze ook anderen bij hun innerlijke reis naar verandering; dit doet ze zowel vanuit gevoel als vanuit taal. Haar boek, "Schrijven naar bewustzijn, ontdek je ware verhaal", biedt diepgaande inzichten in hoe je jezelf opnieuw kunt ontdekken. Het bevat zelfs een oefening om beide hersenhelften in evenwicht te brengen. Dat is waar we uiteindelijk allemaal naar streven, balans in ons brein. Denken met de dominante hersenhelft, ondersteund door de niet-dominante, vergt tijd en groei, maar als je ervoor openstaat, kun je zoveel meer bereiken.