Het gesprek aan de keukentafel Michiel Masselink

Hoe klei, als cadeau, een rode draad zou worden in zijn creatieve carrière.



Ik zit in het atelier bij Martin Pottjewijd. Kleikunstenaar en kleimeester. Over creativiteit, verwonderen en de ruimte voor jezelf nemen.

'Stel, je denkt dat je een beslissing moet maken, dan kan het zijn dat we net bij een splitsing van twee paadjes komen. Dat kan ik dan gelijk gebruiken. En dat soort situaties gebeuren zo vaak. In dit geval kan ik de client vragen te kiezen en één pad een paar stappen in te gaan, om vervolgens het andere pad te gebruiken. Of juist vragen stappen achteruit te nemen. Om het te overzien: moet je op dit moment eigenlijk wel een beslissing maken?'



Maaike Zuidgeest is buitenpsycholoog. Ze heeft haar kantoor met witte plafondplaten waar ze cliënten de hele dag door ontving vervangen door de buitenlucht, de natuur, het bos. Daar loopt, zit, staat zij bijna dagelijks met mensen die zij begeleidt.



En dat inspireerde mij. Ook om dan niet binnen aan de keukentafel te zitten maar het bos in te gaan. Het beleven. En zo spraken we af, in het bos, op de grond en uit de wind. Gaandeweg het gesprek realiseerde ik me dat ik tijdens het gesprek aan het bouwen was met stokjes, blaadjes en dennenappels.



We vergeten dat wij mens ook onderdeel van de natuur zijn. En we ons kunnen verwonderen, tot rust kunnen komen door buiten te zijn, in beweging te zijn en dingen te ontdekken. En dat gaat vanzelf in de natuur. Als je er voor open staat.

‘Ik zeg helemaal niets’ - en voor we het weten zijn we een uur verder.

Ik zit aan de keukentafel, nou ja, woonkamertafel met een voor mij dierbaar persoon: mijn vader. Hij is mijn trouwste podcast fan en ik zit al tijden te azen op een gesprek. Want als iemand het onderwijs beleefd heeft, is hij het wel. Na de kweekschool gestart als meester, daarna hoofd der school en uiteindelijk meerscholing directeur. 

Onderwijsmensen zullen het wel herkennen: Elke keer als wij elkaar treffen gaat het gesprek op een gegeven moment weer over onderwijs en opvoeden. De familie heeft zich daar al jaren bij neergelegd ;-)

Al 14 jaar met pensioen en ruim 40 jaar onderwijservaring. Ik heb hem altijd gezien als innovatief en creatief onderwijsmens. Oog voor de kinderen, team en ouders. Altijd kijken wat er wel kan. Gedreven. Als jongetje van 10 mocht ik al een robot programmeren die over een behangrol reed en tekende. Hij introduceerde de P2000 (de PC met van die kleine bandjes die altijd vastliepen) op school, was ruim 25 jaar geleden een pilotschool voor de VVE methodiek Piramide. De methodiek waar ik ‘toevallig’ al 3 jaar trainer van ben.

‘Pap, wil je een keer met mij opnemen?’, en steevast kreeg ik als antwoord:’ik zal er over nadenken.’ Afgelopen weekend greep ik mijn kans. Mijn jongste ging oud logeren. En zo lag er naast haar koffer mijn podcastkoffer in de kofferbak. En eenmaal daar aangekomen rolde ik deze naar binnen en zette alles demonstratief op. Ik zag hem argwanend kijken. Er was geen weg meer terug. ‘Ik zeg helemaal niets’, waren zijn eerste woorden. En daarna hoefde ik alleen maar wat vragen te stellen.

Over het belang van het contact met ouders. Over de krakende vloeren van 40 jaar geleden, het gemis van creatieve vakken, de kinderen echt zien en het belang van een hecht schoolteam.

Podcast het gesprek aan de keukentafel: Doen is de beste manier van denken.

En hoe kunnen we ervoor zorgen dat het gat tussen doen en denken zo klein mogelijk wordt? Want waar qua ontwikkelingen te maken hebben met een exponentiële groei blijven we vasthouden aan ons aangeleerde gedrag: mensen voorbereiden op een baan. Managers erboven en maandelijks een salaris. Iedereen zoveel mogelijk in het keurslijf, uitgaande van het gemiddelde. Waar de industriële revolutie echt een revolutie was, blijft de huidige revolutie uit en blijven we doen wat we deden. Terwijl de wereld om ons heen ons meer nodig heeft zoals we zelf zijn. Meer dan ooit.

Arthur Kruisman en ik gaan op zoek hoe er verandering in gebracht kan worden. Dat we kinderen laten ontwikkelen in hun eigen tempo, creativiteit minstens net zo belangrijk is als taal en rekenen en ze aangespoord worden om fouten te maken. Dat we scholieren de kans geven om te ontdekken, te proberen. Want je kan een jongere niet meer vragen wat hij / zij later wil worden. Domweg omdat de wereld er over 10 jaar weer heel anders uitziet. En dat werknemers gezien worden. Talenten gezien worden en benut worden. Dat we mensen niet meer zien als human resources, maar als human beings.

We delen elkaar onze ervaringen. Als vaders, werknemers, zelfstandigen en creatievelingen. Altijd op zoek naar wat er wel kan. Dit moet je gewoon horen. Want het moet anders.

'Leerlingen die ongewenst gedrag vertonen, ZIJN niet moeilijk, ze HEBBEN het moeilijk. Als jij het daar moeilijk mee hebt, help ik je graag om het gemakkelijker te maken!' Dit staat te lezen op de profielpagina van Nathanja Schreuder. 

En al gauw blijkt tijdens het gesprek dat er bij veel 'lastig' gedrag of 'lastige' groepen bijna altijd voorbij gegaan wordt aan de leerling zelf. We de kinderen vaak niet echt zien. En dat dit misschien komt omdat er zoveel gevraagd wordt van leerkrachten, dat ze niet meer toekomen aan waarvoor ze het vak gekozen hebben: het kind. 



 



 

Beste Michiel, mijn missie? De zorg voor pasgeboren en jonge baby’s optimaliseren door professionals te trainen hoe zijn in contact en verbinding kunnen blijven tijdens medische- en paramedische handelingen die zij moeten uitvoeren. Daarnaast ben ik werkzaam bij Dunstan Babytaal Nederland wat mijn werkzaamheden nog eens extra verrijkt.



En tijdens de podcast blijkt dat het allemaal draait om elkaar zien en echt horen. Zorgverleners, ouders en de (premature) baby.  Pure communicatie en veiligheid. Want wist jij dat een baby met minimaal 12 unieke klanken iets 'zegt'?