Kroniki paryskie Kara Becker, Vogue Polska

O życiu wiem niewiele, o filmie wszystko – mówiła Romy Schneider, która karierę zaczęła jako nastolatka. Trylogia o Sissi Ernsta Marischki przyniosła jej międzynarodową sławę, tytuł najlepiej opłacanej niemieckojęzycznej aktorki lat 50. i łatkę grzecznej wiedeńskiej dziewczynki. Wizerunek, z którym za wszelką cenę chciała zerwać. Ruszyła więc do Paryża, który odmienił jej karierę i życie. Największy wpływ miały na nią trzy osoby – Alain Delon, Luchino Visconti i Coco Chanel. Talentu gratulowały jej Ingrid Bergman, a Marlene Dietrich została jej wierną powierniczką. Jak naprawdę wyglądało życie ikony kina, której życiorys przypominał szekspirowski dramat? 

Dzielnica Montparnasse – epicentrum życia towarzyskiego i artystycznego początku XX wieku – jest kojarzona z takimi postaciami, jak Amadeo Modigliani, Chaim Soutine, Tsuguharu Foujita, Moïse Kisling czy Ossip Zadkine. To tu spędzali czas na osiedlach artystów, w przydymionych kawiarniach na Carrefour Vavin i zatłoczonych lokalach, gdzie słuchano jazzu i tańczono charlestona. Wśród ich gości ówczesne it–girls, jak Kiki de Montparnasse czy Jeanne Lohy, „stracone pokolenie” pisarzy oraz Amerykanie, Ernest Hemingway, F. Scott i Zelda Fitzgeraldowie. Która bywalczyni salonów uciekła sprzed ołtarza, by na Montparnasse przyjechać rowerem? I czym był La Ruche, gdzie mieszkali i tworzyli najwięksi artyści początku XX wieku?

Bądź realistą, żądaj niemożliwego, czyli Paryż końca lat 60. i romantyzowane przez kulturę i modę studenckie strajki maja 1968 roku, które oprócz rewolucji politycznej, przyniosły też tę obyczajową i seksualną. Moment, w którym Miasto Świateł stanęło w miejscu, a na ulicach zapanowała absolutna wolność i… chaos. Z milionów gardeł wykrzykiwano równościowe hasła, z wyrwanych drzew i znaków drogowych tworzono barykady, zadawano egzystencjalne pytania.
O tym, co wydarzyło się wówczas w Paryżu, śpiewali Beatlesi i Stonesi, pisali Robert Merle i James Jones, filmy nagrywali Jean-Luc Godard, Bernardo Bertolucci czy Wes Anderson. Przewrotem inspirowali się dyrektorzy kreatywni Diora i Gucci. Dlaczego majowa rewolucja ’68 roku miała taki wpływ na Francję i świat? Od czego zaczęły się brutalne wydarzenia, rozegrane na paryskich ulicach i czemu tak bardzo fascynują twórców kultury i mody? Czym jest polityczny kicz na wybiegach i jak to się stało, że Francuzi wszystko potrafią wywalczyć na ulicach?

Wojna wielkich projektantów i Paryż lat 60. i 70. XX wieku. Yves Saint Laurent to jeden z ostatnich wielkich krawców, a Karl Lagerfeld – mistrz wizerunku, który zmienił to, jak świat postrzega projektantów. Wbrew pozorom, mieli ze sobą o wiele więcej wspólnego, niż sami chcieliby przyznać. Piękno było ich credo, glamour ich religią, moda ich terytorium. Po pierwszym spotkaniu w 1954 roku zostali przyjaciółmi. Dlaczego więc w pewnym momencie Paryż podzielił się na team Saint Laurent i drużynę Lagerfelda? I jak naprawdę wyglądało miasto świateł lat 70., którego sercem było Le Palace, nazywane paryskim Studiem 54?

Muzy wielkich artystów, osobowości dekadenckiego Paryża, kobiety, które rządziły miastem przełomu XIX i XX wieku. Były na językach wszystkich i na pierwszych stronach gazet. Kim były Kiki de Montparnasse, Virginie Amélie Gautreau (Madame X) i Victorine Meurent? Które z nich kąpały się w arszeniku albo nacierały powieki rtęcią? Nie mówiąc już o tym, co wkraplały sobie do oczu, by te wydawały się być jeszcze piękniejsze. I w końcu, czyje opadające ramiączko było przedmiotem takiego skandalu, że zamieszane w niego osoby musiały uciekać z Paryża?

Beatnicy – genialne pokolenie literatów, buntownicy awangardowego ruchu artystycznego. Ekscentryczni, niepoprawni, błyskotliwi. W beretach, czarnych stylizacjach, bluzkach w paski i powyciąganych swetrach – ich charakterystyczny styl, podobnie jak twórczość, stały w kontrze do konsumpcjonizmu i materializmu. Allen Ginsberg, William S. Burroughs, Gregory Corso – cenzurowani w Stanach, upragnioną wolność odnaleźli w Paryżu. A dokładnie w niepozornym pensjonacie (później Beat Hotel), w którym dom znaleźli wszyscy (z wyjątkiem Jacka Kerouaca) twórcy pokolenia beatników. To właśnie tam, za murami przesiąkniętymi zapachem haszyszu, powstały ich najwybitniejsze dzieła: „Kaddysz” Ginsberga, „Nagi lunch” Burroughsa czy „Bomba” Corso. Który poeta, by zwrócić na siebie uwagę, odciął sobie palec? Czym była maszyna snów? I co, tak w naprawdę, beatnicy robili w Paryżu?