De Jodenverraadsters

Ik vond het een super interessant hoorspel, ook het interview erna. Het enige is dat ik de stemmen soms op elkaar vond lijken, dus was soms een beetje goed opletten. Maar verder echt een aanrader om te luisteren

Een aantal jaar geleden luisterde ik deze podcast. Het tragische verhaal van Ans van Dijk is op een meesterlijke wijze geportretteerd. Het dilemma waar ze voor stond is niet voor te stellen.

Ik begon met het luisteren naar deze podcast omdat ik erg geïnteresseerd ben in het onderwerp, en dat is ook de reden dat ik ben blijven luisteren naar deze serie. Helaas viel de serie me tegen. Ik vond het verhaal slecht geschreven en buitengewoon opgefokt geacteerd. Ik weet niet of dat de acteurs aan te rekenen valt, ik denk dat het script en de regie hier een paar steken hebben laten vallen. Dit verhaal had zoveel beter tot recht gekomen met wat meer ingetogenheid, meer overdenking, meer emotie. Er was werkelijk geen enkel personage in deze serie waar je ook maar een greintje sympathie voor voelt. Ze zijn stuk voor stuk gewoon hele irritante, opgefokte, soms op het kinderachtige af, totaal oninteressante mensen. Dat maakt het verhaal plat en eendimensionaal. Zonde. Zoveel interessanter was het geweest wanneer de luisteraar was uitgenodigd tot nadenken over de vraag: wat is goed en wat is fout? Wie is goed en wie is fout? Waarom doen mensen de dingen die ze doen? De luisteraar wordt op geen enkele manier geprikkeld antwoorden te zoeken op deze vragen omdat de personages zelf gevoelsmatig volledig lijken voorbij te gaan aan deze kwesties. Ze staan voortdurend in dezelfde ‘stand’, geen gelaagdheid, geen fluctuatie in toon en emotie. Zelfs het kleine meisje wat spreekt aan het begin van de afleveringen raakt niet, en omdat we haar verder ook niet leren kennen blijf je achter met de vraag waarom zij überhaupt deel uitmaakte van de serie. De podcast roert niet, ontroert niet, beroert niet. In plaats daarvan krijgen we enkele scènes te horen waarvan ik me echt afvraag wat deze bijdragen aan het verhaal. Het etentje bij Piet Schaap thuis is daar een goed voorbeeld van. Een vrij lange scène waarin er eigenlijk niets gebeurt, behalve meer opgefokt gepraat van de karakters over en weer. Wat deze scène aan het verhaal toevoegde was totaal onduidelijk. De muziek lijkt bij elkaar geraapt en is meer een storend dan ondersteunend element. Ten slotte is het mij nog steeds een raadsel waar, wanneer en tegen wie deze mensen hun verhaal vertellen. Aan het einde van de oorlog in een gevangenis? Lijkt me sterk dat je daar een biertje bij mag drinken. Tijdens de oorlog? Waarom? Eerlijk gezegd bleef ik achter met maar één emotie: irritatie. Irritatie over deze gemiste kans. Hier had zoveel meer mee gekund.

Ik mis aflevering 3