Όταν η ζωή σού δίνει λεμόνια

LadyLike.gr | Δώρα Τσαμπάζη

Άγνωστες ιστορίες, γνωστών ανθρώπων που κρύβουν δύναμη και γίνονται φως. Στο LadyLike, με τη Δώρα Τσαμπάζη.

  1. DEC 23

    Η Νεφέλη Φασούλη είναι όντως ένα πρόσωπο πολύ δικό μας.

    Στο νέο επεισόδιο του «Όταν η ζωή σου δίνει λεμόνια», που κυκλοφορεί και vidcast φιλοξενούμε και γνωρίζουμε μία από τις πιο επιδραστικές καλλιτέχνιδες- τραγουδίστριες  τη Νεφέλη Φασούλη και μας μιλά όχι μόνο ως κορίτσι της σκηνής, αλλά ως άνθρωπος που έμαθε να μετατρέπει τις αβεβαιότητες, τις απογοητεύσεις και τις ρωγμές σε δημιουργία. Η συζήτηση δεν ξεκινά από τα τραγούδια, αλλά από τις στιγμές πριν από αυτά. Από τις πρώτες φορές που ένιωσε ότι το εκπαιδευτικό σύστημα δεν τη χωρά έτσι όπως είναι δομημένο και την εγκλωβίζει. Η Νεφέλη μας μιλά για την παιδική της ηλικία ως παιδί πολύτεκνης οικογένειας, που σχεδόν μεγάλωσε στον αυτόματο. Οι πανελλήνιες εξετάσεις και η νομική που την απελευθέρωσαν και της άνοιξαν το δρόμο στη φοιτητική ζωή και το τραγούδι. Πώς είναι να ξεκινάς τα όνειρα σου μες την κρίση; Πώς είναι να ζεις κάθε μέρα σαν να μην έχεις να χάσεις τίποτα; "Όταν πιάνεις πάτο και είσαι στο μηδέν είναι μια πολύ απελευθερωτική διαδικασία." Μιλάμε για την επιλογή της να συμμετέχει σε φεστιβάλ όπως το φεμινιστικό και για τη θέση της γυναίκας σήμερα στην κοινωνία, αλλά και στο χώρο της μουσικής βιομηχανίας. Πρέπει ο καλλιτέχνης να έχει φωνή και για άλλα κοινωνικά θέματα; Πώς ένιωσε όταν η επιτυχία της "Πρόσωπο δικό μου" τραγουδήθηκε από τραγουδίστρια άλλου είδους; Το επεισόδιο κλείνει με μια πιο ανάλαφρη, αυθόρμητη ματιά: μικρές χαρές, αγαπημένα τραγούδια, αγαπημένες γειτονιές της Αθήνας. Η Νεφέλη Φασούλη είναι ένα απλό, πανέμορφο κορίτσι, ένα πρόσωπο δικό μας, που δίνει σε έναν κόσμο γεμάτο αβεβαιότητες και λεμόνια, μια απίστευτη γλύκα με την παρουσία της, την ενέργειά της και τη μουσική της. Όταν η ζωή σου δίνει λεμόνια, βάλε να ακούσεις Νεφέλη!

    43 min
  2. DEC 10

    Άννα Κουρουπού: "Τι μπορεί να σου κάνει ένα τρανς άτομο; Το πολύ πολύ να το δολοφονήσεις."

    Στο σημερινό επεισόδιο του "Όταν η ζωή σου δίνει λεμόνια", φιλοξενούμε μια γυναίκα που δεν έμαθε απλώς να μετατρέπει τα λεμόνια της ζωής σε λεμονάδα, αλλά σε κάτι πολύ μεγαλύτερο: σε φωνή, σε διεκδίκηση, σε αγάπη. Η Άννα Κουρουπού – ακτιβίστρια, συγγραφέας, διευθύντρια του Red Umbrella Athens, μοιράζεται μαζί μας ιστορίες βαθιά ανθρώπινες, γεμάτες φως, πόνο, αντοχή και απίστευτη δύναμη. Η Άννα θυμάται το παιδί που υπήρξε, τις πρώτες συγκρούσεις με τις προσδοκίες των άλλων, αλλά και τα πρόσωπα που της έδωσαν κουράγιο που αργότερα έγιναν κομμάτι της διαδρομής της. Η συζήτηση προχωρά στη φυλομετάβαση, στην πορεία προς την αυτογνωσία. Πόσο εύκολη η δύσκολη είναι η απόφαση να αλλάξεις φύλο;  "Ήταν μόνο δύο γιατροί στην Ελλάδα που έκαναν αυτές τις επεμβάσεις χωρίς γνώση και κατέστρεψαν πολλά παιδιά και αυτό ήταν πολύ τραυματικό για την κοινότητα." Τι πρέπει να απαντούμε σε όσους ασκούν τρανσοφοβικό λόγο; "Τι μπορεί να σου κάνει ένα τρανς άτομο; Το πολύ πολύ να το δολοφονήσεις." Δεν γίνεται να μιλήσουμε για την Άννα χωρίς να αγγίξουμε το κομμάτι της βίας και του αποκλεισμού – με σεβασμό και ανθρώπινη ευαισθησία. Περιγράφει τις μορφές βίας που άφησαν σημάδια, αλλά και την τεράστια ερώτηση: πώς επιβιώνει κανείς σε μια κοινωνία που επιμένει να του λέει πως δεν χωράει; Η Άννα δεν ωραιοποιεί, αλλά φωτίζει. Και μας δείχνει πώς ακόμη και στις πιο σκοτεινές στιγμές, υπάρχει κάτι που σε κρατά. Από εκεί, φτάνουμε στον ακτιβισμό, στις μάχες για τα δικαιώματα των τρανς ατόμων και την εργαζόμενων στο σεξ. Μιλά για τις νίκες που άλλαξαν κάτι πραγματικό, για τα λάθη που κάνει ακόμη η κοινωνία, και για τις μάχες που έχουμε μπροστά μας. Και μετά, η ανθρώπινη πλευρά: γέλια, άβολες στιγμές, απλές καθημερινές χαρές, φόβοι που νικήθηκαν και φόβοι που μένουν. Ένα επεισόδιο για την ορατότητα, την επιβίωση, τον αγώνα, αλλά πάνω απ’ όλα, για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.

    42 min
  3. Πάνος Χαρίτος - Στρατής Αγγελής: "Το πολεμικός ανταποκριτής είναι βαρύς τίτλος. Δεν υπάρχει τίποτα το ηρωικό σε αυτό που κάνουμε."

    NOV 26

    Πάνος Χαρίτος - Στρατής Αγγελής: "Το πολεμικός ανταποκριτής είναι βαρύς τίτλος. Δεν υπάρχει τίποτα το ηρωικό σε αυτό που κάνουμε."

    Στο νέο επεισόδιο του «Όταν η ζωή σου δίνει λεμόνια», φιλοξενώ δύο σημαντικούς Έλληνες πολεμικούς ανταποκριτές, τον Πάνο Χαρίτο και τον Στρατή Αγγελή, που ανοίγουν μπροστά μας έναν κόσμο που οι περισσότεροι βλέπουμε μόνο από την απόσταση της οθόνης. Αν και οι δύο τους, αρνούνται την ταμπέλα του πολεμικού ανταποκριτή και το εξηγούν με έναν μοναδικό και ταπεινό τρόπο, και αρκούνται στην ιδιότητα του δημοσιογράφου που καταγράφει την αλήθεια μέσα σε χαλάσματα, όπου ο φόβος συνυπάρχει με το καθήκον και η ανθρώπινη αντοχή δοκιμάζεται καθημερινά. Η συζήτηση ξεκινά με τον Πάνο Χαρίτο να περιγράφει το τι σημαίνει να είσαι «αυτόπτης μάρτυρας της ιστορίας». Από τον εμφύλιο στο Ζαΐρ, μέχρι τις συγκρούσεις στη Γάζα, τη Βαγδάτη, τη Λιβύη και το Λίβανο, μοιράζεται τον τρόπο με τον οποίο ο πόλεμος σε μεταμορφώνει από τη στιγμή που πατάς το πόδι σου στο μέτωπο. Ο Στρατής Αγγελής, με τη δική του ξεχωριστή διαδρομή στα διεθνή γεγονότα, μιλά για το «ναι» που λες σε μια αποστολή που μπορεί να σε φέρει στο όριο, αλλά και για την ενοχή που συχνά συνοδεύει έναν δημοσιογράφο όταν ο πόνος μπροστά του είναι αβάσταχτος. Οι δύο δημοσιογράφοι ανοίγουν τις πιο δύσκολες σελίδες της εμπειρίας τους: τον φόβο, τις στιγμές που η ζωή και η δουλειά συγκρούονται, τα πρόσωπα που δεν ξεχνούν ποτέ. Μιλούν για τον θάνατο που «σε πλησιάζει χωρίς προειδοποίηση», και τις σωστές αποφάσεις που πρέπει να παρθούν άμεσα, αλλιώς δεν θα έπρεπε να βρίσκονται εκεί. Η συζήτηση περνά στην επικαιρότητα: Γάζα και Ουκρανία. Με ψυχραιμία, αναλύουν τι συμβαίνει πραγματικά στο πεδίο και πόσο διαφορετική είναι η εικόνα που μεταφέρεται στο ευρύ κοινό. Στέκονται ιδιαίτερα στον ρόλο της προπαγάνδας με τον αποκλεισμό των δημοσιογράφων από τις κρίσεις, όπου η πληροφορία διακινείται ταχύτερα από ποτέ, αλλά όχι με αλήθεια. "Ή το κάνεις συνειδητά και ξέρεις που βρίσκεσαι ή το κάνεις από άγνοια και δεν θα΄ πρεπε να είσαι εκεί." "Σε καμία περίπτωση ο δημοσιογράφος δεν μπορεί να αποτελεί εκείνος το στόρι." Το επεισόδιο κλείνει με μια πιο προσωπική νότα: πώς γυρίζεις «σπίτι» μετά τον πόλεμο, τι σε κρατά όρθιο και πώς επαναπροσδιορίζεις την έννοια της κανονικότητας. Κι εκεί, μέσα από την εμπειρία τους, έρχεται και το πιο δυνατό μήνυμα: ότι ο πόλεμος, αν και σκληρός δάσκαλος, τους έμαθε να εκτιμούν βαθύτερα την ειρήνη, και την αλήθεια.

    52 min
  4. Εμμανουήλ Καραλής: "Δεν έχω πηδήξει σε προπόνηση πάνω από 5,90. Η αδρεναλίνη και η αγάπη του κόσμου κάνουν τα ρεκόρ."

    NOV 11

    Εμμανουήλ Καραλής: "Δεν έχω πηδήξει σε προπόνηση πάνω από 5,90. Η αδρεναλίνη και η αγάπη του κόσμου κάνουν τα ρεκόρ."

    Υπάρχουν άνθρωποι που μαθαίνουν να ζουν με τα πόδια γερά στη γη και νιώθουν πολύ ασφαλείς εκεί. Και υπάρχουν κι εκείνοι που γεννήθηκαν για να κοιτάζουν τον κόσμο από ψηλά. Ο Εμμανουήλ Καραλής ανήκει στη δεύτερη κατηγορία, όχι μόνο γιατί πετά πάνω από τον πήχη, αλλά γιατί έμαθε να βλέπει τη ζωή από μια άλλη οπτική: εκείνη της προσπάθειας, της πίστης και της εσωτερικής ελευθερίας. Στο πρώτο επεισόδιο της τρίτης σεζόν του "Όταν η ζωή σου δίνει λεμόνια" έχω την χαρά να φιλοξενώ το πιο χαμογελαστό παιδί του ελληνικού αθλητισμού, τον Μανόλο όλων μας. Και μπορεί αυτό το χαμόγελο να ζωγραφίστηκε στο πρόσωπό του μετά από πολλές δυσκολίες, bullying, ρατσισμό και τελικά την κατάθλιψη, αλλά τώρα είναι εκεί και δίνει μαθήματα ζωής, ελπίδας, και αισιοδοξίας. Η κουβέντα μας ταξιδεύει στα παιδικά του χρόνια. Στους γονείς που στάθηκαν θεμέλιο, στη μητέρα-βράχο και στον πατέρα-προπονητή. Στις δυσκολίες της δυσλεξίας που έγιναν αφετηρία δύναμης. Μια ιστορία αγάπης και στήριξης, που αποδεικνύει πως τα όνειρα ξεκινούν μέσα από την οικογένεια, αρκεί οι άνθρωποι που σε αγαπούν απλώς να πιστέψουν σε εσένα. Στη συνέχεια, περνάμε στην αθλητική του πορεία, στις μάχες μέσα και έξω από το στάδιο, στους ανθρώπους που τον στήριξαν, στις προκαταλήψεις που διαλύθηκαν με ένα άλμα. Από την καθημερινή προπόνηση μέχρι τη 4η θέση στους Ολυμπιακούς του Τόκιο, ο Καραλής αφηγείται με ειλικρίνεια τι σημαίνει να χάνεις, να μαθαίνεις, να συνεχίζεις. Μιλά για φιλίες που σφυρηλατήθηκαν στον "αέρα" του επί κοντώ. Για τον Μόντο Ντουμπλάντις, και τις στιγμές που ο ανταγωνισμός μετατρέπεται σε συντροφικότητα. Για το πώς η χαρά και ο σεβασμός ενώνουν ακόμη κι αυτούς που κυνηγούν το ίδιο μετάλλιο. Για την συγκατοίκηση με τον Μίλτο Τεντόγλου στο Ολυμπιακό χωριό και για τη σχέση τους. Και έρχονται οι Ολυμπιακοί Αγώνες στο Παρίσι. Το χάλκινο μετάλλιο που πανηγύρισε σαν να ήταν χρυσό και τα ρεκόρ που σπάει στους αγώνες και όχι στην προπόνηση. Με ποιους δαίμονες χρειάστηκε να παλέψει μέχρι να φτάσει εκεί; Ποιοι ήταν οι στίχοι που το βράδυ πριν αγωνιστεί τον συγκίνησαν; Ο Εμμανουήλ Καραλής είναι από αυτά τα πρόσωπα που μπαίνουν μέσα σε ένα χώρο και φωτίζονται τα πάντα. Είναι στάση ζωής του ή γεννήθηκε έτσι; Ποιο ήταν το δικό του φως που, όταν το γνώρισε, δεν θέλησε να το ξανά χάσει; Και τι είναι ο πήχης για εκείνον, πέρα από σίδερο και αριθμούς; Θα σας απαντήσω εν συντομία εγώ, χωρίς να προδώσω τίποτα άλλο από τη συζήτησή μας. Ο πήχης είναι για τον καθένα μας ένα προσωπικό μέτρο υπέρβασης, ελευθερίας και συνειδητοποίησης ότι η ζωή είναι πολύ μικρή και πολύ όμορφη για να μην τη ζεις στο 100%! Μανόλο σε ευχαριστώ.

    50 min
  5. Παύλος Γερουλάνος: «Να αγκαλιάζουμε την κάθε απώλεια για αυτό που είναι.»

    MAY 27

    Παύλος Γερουλάνος: «Να αγκαλιάζουμε την κάθε απώλεια για αυτό που είναι.»

    Στο τελευταίο επεισόδιο της δεύτερης σεζόν του «Όταν η ζωή σου δίνει λεμόνια», φιλοξενώ τον βουλευτή Α΄Αθήνας Παύλο Γερουλάνο και μαζί ξεδιπλώνουμε τη δική του ιστορία στο σχολείο, το πανεπιστήμιο, την πολιτική, τη ζωή του και τα γεγονότα που τον στιγμάτισαν, όπως η πρόσφατη απώλεια της αδερφής του. Ο Παύλος Γερουλάνος φαινομενικά είχε μια εύκολη ζωή. Όμως η πορεία του στην πολιτική είχε τελικά ,όπως και ο ίδιος παραδέχεται, περισσότερες στενοχώριες, παρά χαρές, αλλά αυτό είναι που τον κάνει να συνεχίζει να προσπαθεί και να ονειρεύεται ένα καλύτερο αύριο. Ήταν δυσλεκτικός σε μια εποχή, όπου ο όρος ήταν άγνωστος, έτσι η ταμπέλα του «βλάκα» μαθητή πολύ σκληρή. Απελευθερώθηκε στο πανεπιστήμιο όταν ένας καθηγητής παρόλο που «κοκκίνισε» την εργασία του από τα ορθογραφικά του λάθη, του έβαλε άριστα για τις απόψεις του. Η πολιτική ήρθε από τα φοιτητικά του χρόνια στην Αγγλία, με τους Εργατικούς. Στο ΠΑΣΟΚ τον έφερε ο Γιώργος Παπανδρέου. Στη θητεία του ως υπουργός Πολιτισμού, συνέβησαν δύο κλοπές και τον οδήγησαν σε παραίτηση που δεν έγινε όμως δεκτή. «Η πρώτη ήταν προειδοποιητική, στη δεύτερη κατάλαβα ότι κάτι εγώ δεν έχω κάνει καλά και έπρεπε να αναλάβω την ευθύνη.» Μεγάλωσε σε οικογένεια μόνο με αδερφές και στη συνέχεια η οικογένεια που δημιούργησε με τη σύζυγό του Λάρα, είχε πάλι μόνο γυναίκες. Τον βοήθησε αυτό να καταλάβει καλύτερα τη γυναικεία φύση; «Με απελευθέρωσε να έχω τόσες γυναίκες κοντά μου, να μιλούν για δικαιώματα από νωρίς, να συζητούν ανοιχτά για θέματα περιόδου, με βοήθησε να τις καταλάβω.» Συζητάμε για την πατριαρχία στην Ελλάδα και τον δυτικό κόσμο, για το αν ο ίδιος πιστεύει ότι μια μέρα θα εξαλειφθεί τελείως. Η απώλεια της αδερφής του, που έφυγε από τη ζωή πριν δύο χρόνια, ήταν κάτι που τον στιγμάτισε. «Στον θάνατο του πατέρα μου πίεσα τον εαυτό μου πολύ για να είμαι γενναίος και εσωτερίκευσα τα συναισθήματά μου. Στη Δέσποινα όμως, μετά από πολλά χρόνια αισθάνθηκα όλα αυτά τα πράγματα που μια απώλεια μπορεί να φέρει.» Συζητάμε για την τοξικότητα στη βουλή και στην καθημερινότητα, παραδέχεται ότι σε κάποιες φάσεις υπήρξε και ο ίδιος τοξικός στη ζωή του, όμως έκανε δουλειά πάνω σε αυτό και το άφησε πίσω του. Τέλος, μας μιλά για την προσπάθειά του να ηγηθεί του ΠΑΣΟΚ, που όμως δεν ευοδώθηκε. Ονειρεύτηκε ποτέ τον εαυτό του πρωθυπουργό της χώρας; «Σωστή επιλογή της λέξης ονειρεύομαι, άλλες φορές τα όνειρα βγαίνουν και άλλες όχι.» Τον ευχαριστώ που μου άνοιξε την καρδιά του και κλείσαμε μαζί με αυτόν τον όμορφο τρόπο τη δεύτερη σεζόν του «Όταν η ζωή σου δίνει λεμόνια». Σας ευχαριστώ όλους που κάνατε τα «λεμόνια» συντροφιά σας και απαραίτητο συστατικό του μήνα σας. Ραντεβού τον Οκτώβριο. Όταν η ζωή σου δίνει λεμόνια, φύτεψε τους σπόρους του και κάνε το δέντρο σου να ανθίσει.   Δώρα

    50 min
  6. Παναγιώτης Στάθης: «Η ζωή μου έμαθε ότι δυστυχώς ο άνθρωπος μπορεί να αντέξει πάρα πολλά.»

    APR 23

    Παναγιώτης Στάθης: «Η ζωή μου έμαθε ότι δυστυχώς ο άνθρωπος μπορεί να αντέξει πάρα πολλά.»

    Στο σημερινό επεισόδιο του "Όταν η ζωή σου δίνει λεμόνια", που κυκλοφορεί και σε vidcast, φιλοξενώ τον δημοσιογράφο Παναγιώτη Στάθη και κάνουμε μια όμορφη κουβέντα για τη δημοσιογραφία, την ενημέρωση, το χρέος απέναντι στο κοινό. Κάνουμε όμως και μια βουτιά στα γεγονότα που τον σημάδεψαν, είτε σε επίπεδο ενημέρωσης, είτε σε προσωπικό επίπεδο. Ο Παναγιώτης Στάθης, έχοντας βιώσει δύο απώλειες μέσα στην οικογένειά του από νωρίς, τον πατέρα του και τον αδελφό του, μιλά με συγκίνηση για το αίσθημα της αδικίας που νιώθει πολλές φορές ότι τον πνίγει, αλλά μας μιλά και για την αισιοδοξία του για το μέλλον και την ίδια τη ζωή που είναι πολύ όμορφη και πρέπει να τη ζήσουμε. Η κουβέντα μας ξεκινά με τη δημοσιογραφία και την πρωινή ενημέρωση. Ξεδιπλώνοντας τη συζήτηση, προσπαθούμε να δώσουμε απάντηση από κοινού, στο αν υπάρχει τελικά αντικειμενική δημοσιογραφία.   «Θέλει πολλή προσπάθεια και εμπειρία, με τα χρόνια ίσως και να το πετυχαίνεις.» Στη βάρδιά του, του έτυχε να ανακοινώσει πολλές δυσάρεστες ειδήσεις στον αέρα. Ποιες ήταν αυτές που τον συγκλόνισαν και θα τις θυμάται για πάντα;   «Στην περίπτωση της μικρής Άννυς που την τεμάχισε ο πατέρας της, μου είχαν κοπεί τα γόνατα.» Δεν θα μπορούσαμε να μην αναφερθούμε και στην τραγωδία στα Τέμπη. Ποια είναι η δική του εκτίμηση; Πιστεύει ο ίδιος ότι θα μάθουμε κάποια στιγμή πραγματικά τι συνέβη και θα αποδοθεί δικαιοσύνη; «Στην τραγωδία των Τεμπών, έγιναν όλα λάθος. Και δυστυχώς το δυσοίωνο είναι ότι δεν υπάρχει ένα πρόσωπο που θα βγει να πει: ¨Έγινε αυτό" και να τον πιστέψει κάποιος. Και αυτό είναι μια μεγάλη «επιτυχία» του πολιτικού και δικαστικού προσωπικού της χώρας και ολόκληρου του συστήματος θεσμών σε αυτή τη χώρα.» Ο Παναγιώτης Στάθης έχασε νωρίς τον πατέρα του και τον αδερφό του όταν ήταν νεότατος, μόνο 47 ετών.  Θεωρεί ηρωίδα της ζωής του τη μητέρα του που κατάφερε να μεγαλώσει τα δυο παιδιά της χωρίς τον πατέρα τους, αλλά και όταν έχασε τον ένα της τον γιο, γύρισε και του είπε: «Στη ζωή έρχονται κάποιες στιγμές που πρέπει να γίνεις πέτρα, μια τέτοια στιγμή είναι τώρα.» «Με πνίγει το αίσθημα της αδικίας ειδικά για τον αδερφό μου γιατί έφυγε νέος και σκέφτομαι πόσα θα μπορούσε ακόμα να προσφέρει στα παιδιά του.» Τέλος, το δικό του μυστικό για τη ζωή, είναι να τη ζήσουμε. Και χρησιμοποιώ ακριβώς τα λόγια του. «Ζήστε παιδιά, ζήστε όπως γουστάρετε». Παναγιώτη Στάθη σε ευχαριστώ.

    30 min
  7. Σοφία Βαγενά: «Αν είχαμε εφαρμόσει ως χώρα τη σύμβαση Grevio, δεν θα είχαμε καμία γυναικοκτονία.»

    APR 1

    Σοφία Βαγενά: «Αν είχαμε εφαρμόσει ως χώρα τη σύμβαση Grevio, δεν θα είχαμε καμία γυναικοκτονία.»

    Αυτό το επεισόδιο «Όταν η ζωή σου δίνει λεμόνια» με καλεσμένη τη Σοφία Βαγενά, θα ήθελα να το αφιερώσω σε κάθε γυναίκα που βρίσκει τη δύναμη να καταγγείλει τον θύτη της, να σταθεί μπροστά του αγέρωχη σε μια κρύα δικαστική αίθουσα όπου θα προσπαθήσει ο θύτης της να αποδείξει ότι όλα αυτά που η ίδια καταγγέλει δεν συνέβησαν ποτέ ή εκείνη τα προκάλεσε και σε όσες γυναίκες δεν πρόλαβαν να καταγγείλουν τον κακοποιητή τους ή πρόλαβαν αλλά το νομικό μας σύστημα δεν ήταν επαρκές να τις προστατεύσει ουσιαστικά στη συνέχεια. Μιλήστε, φωνάξτε, μέχρι η αλήθεια σας να γίνει πιο δυνατή από τα ψέματα του θύτη και την ανεπάρκεια του συστήματος.  Η Σοφία Βαγενά είναι η πρόεδρος ισότητας και δικαιωμάτων της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Αστυνομικών, μια γυναίκα που αποτέλεσε ένα από τα βασικά γρανάζια για να αλλάξει η αντιμετώπιση των θυμάτων ενδοοικογενειακής βίας από τους αστυνομικούς υπαλλήλους, να βελτιωθούν τα πρωτόκολλα και να εκπαιδευτούν οι αστυνομικοί υπάλληλοι προκειμένου να αντιμετωπίσουν με επαγγελματισμό και τη σοβαρότητα που αξίζουν τα θύματα κακοποίησης.  Η γυναικοκτονία της Κυριακής Γρίβα έξω από το ΑΤ Αγίων Αναργύρων, ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι σε ό,τι αφορά την αντιμετώπιση των θυμάτων και την προστασία τους. Το σύστημα ξεγυμνώθηκε και τελείως και αποκαλύφθηκε το χάος και οι βασικές ελλείψεις εκπαίδευσης και αντιμετώπισης.  Σήμερα με τη Σοφία Βαγενά, κάνουμε αναδρομή σε εκείνη τη μοιραία για την Κυριακή βραδιά, και συζητάμε για όλα αυτά τα πρωτόκολλα που φαίνεται να έχουν αλλάξει σημαντικά από τότε.  «Μετά τη γυναικοκτονία της Κυριακής Γρίβα, άλλαξε τελείως το πρωτόκολλο, πέρα από την εκπαίδευση των αστυνομικών και τη στελέχωση των γραφείων ενδοοικογενειακής βίας, έχουμε περάσει σε ένα αστυνομικό εγχειρίδιο, όπου περιγράφονται τα βήματα που πρέπει να ακολουθήσει ο αστυνομικός από τη στιγμή που θα εισέλθει μια γυναίκα στο γραφείο του για να καταγγείλει τον θύτη της.»  «Δεν είμαστε συμβατοί με την Grevio, τη σύμβαση της Κωνσταντινούπολης για την καταπολέμηση της βίας κατά των γυναικών. Την έχουμε αφήσει στη θεωρία και όχι στην πράξη. Αν την είχαμε εφαρμόσει ως χώρα, δεν θα είχαμε καμία γυναικοκτονία.»  Με τη Σοφία Βαγενά, καταλήγουμε, δυστυχώς, σε μια δύσκολη και σκληρή αλήθεια. Λέμε στις γυναίκες να μιλήσουν και να καταγγείλουν τους θύτες τους, αλλά ακόμα και όταν τα κάνει τέλεια η αστυνομία και παραδίδει τον θύτη στη δικαιοσύνη, δεν της παρέχονται ακόμα τα κατάλληλα μέτρα και τα εχέγγυα ώστε να μείνει ουσιαστικά προστατευμένη και ο θύτης της μακριά της.  «Δυστυχώς οι περισσότερες γυναικοκτονίες συμβαίνουν μετά την καταγγελία του θύματος, γιατί ο θύτης επιστρέφει ακόμα πιο θυμωμένος και το νομικό σύστημα αποδεικνύεται ανεπαρκές να προστατεύσει τη γυναίκα.»  Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι οι γυναίκες πρέπει να σιωπήσουν. Το αντίθετο, σημαίνει ότι οι φωνές τους πρέπει να γίνουν κραυγές, προκειμένου το κράτος να παρέχει άμεση απονομή δικαιοσύνης, ουσιαστική στήριξη στο θύμα, σκληρότερες και πιο άμεσες ποινές στους θύτες.

    31 min

About

Άγνωστες ιστορίες, γνωστών ανθρώπων που κρύβουν δύναμη και γίνονται φως. Στο LadyLike, με τη Δώρα Τσαμπάζη.

You Might Also Like