έλα κουλτούρα

elculture

έλα κουλτούρα! Με λαμβάνεις; Τα πάντα για την κουλτούρα και όλα όσα μας διαμορφώνουν. Συναντήσεις με ανθρώπους, τις ιδέες και τις ιστορίες τους.

  1. MAR 7

    podcast: Η Τάμτα μιλάει για το αντισυμβατικό της show σε ένα από τα πιο βερολινέζικα club της Αθήνας και τα πρώτα χρόνια της στη Γεωργία

    «Ακόμα και στα πιο συμβατικά μου δεν ήμουν και πολύ συμβατική. Τώρα έχω ελευθερωθεί σαφέστατα πολύ παραπάνω»: Η Τάμτα στην καλύτερη και πιο απελευθερωμένη φάση της καλλιτεχνικά, μιλάει στον Στέλιο Παρρή για τη «μετάβαση» από τα μπουζούκια και τις μουσικές σκηνές σε ένα από τα πιο βερολινέζικα club της Αθήνας, βάζοντας στον χάρτη της νυχτερινής διασκέδασης κάτι διαφορετικό, που εύχεται να εμπνεύσει και άλλους καλλιτέχνες. Στο “safe space” του SMUT παρτάρει πιο πολύ από ότι έχει παρτάρει ποτέ στη ζωή της και για δεύτερη χρονιά παρουσιάζει ένα εντυπωσιακό show – mix της καλλιτεχνικής πορείας της, κάνοντας αναδρομή στα πρώτα της τραγούδια, από το «Φταις» στην “Identity Crisis” και “the Villain” φάση της, από τα pop στα πιο dark και electro μονοπάτια της.

    1h 21m
  2. FEB 19

    podcast: Ο Βασίλης Λούρας μιλάει για το φαινόμενο Μαρία Κάλλας και το ντοκιμαντέρ «Μαίρη, Μαριάννα, Μαρία: Τα άγνωστα ελληνικά χρόν

    Ο Βασίλης Λούρας το πρόσωπο πίσω από την ιδέα, την έρευνα, το σενάριο αλλά και τη συν-σκηνοθεσία (με τον Μιχάλη Ασθενίδη) του ντοκιμαντέρ  «Μαίρη, Μαριάννα, Μαρία: Τα άγνωστα ελληνικά χρόνια της Κάλλας»  μιλάει στον Στέλιο Παρρή για την απόλυτη σοπράνο, τα σπάνια ντοκουμέντα και τα χρόνια της στην Αθήνα που διαμόρφωσαν το φαινόμενο Κάλλας. «Έκανε την όπερα κάτι που αφορά τους ανθρώπους κι όχι ένα παλιό μουσειακό είδος»: Ο Βασίλης Λούρας το πρόσωπο πίσω από την ιδέα, την έρευνα, το σενάριο αλλά και τη συν-σκηνοθεσία (με τον Μιχάλη Ασθενίδη) μιλάει στον Στέλιο Παρρή για την απόλυτη σοπράνο και τα σπάνια ντοκουμέντα στο ντοκιμαντέρ «Μαίρη, Μαριάννα, Μαρία: Τα άγνωστα ελληνικά χρόνια της Κάλλας». «Είχαμε την τεράστια τύχη να βρούμε την τελευταία σωζόμενη ηχογράφηση που έκανε τον Αύγουστο του '77 στο σπίτι της με την πιανίστα Βάσω Δεβετζή, προβάλλοντας μια άρια από τη Δύναμη του Πεπρωμένου. Και είναι σημαντικό για δύο λόγους, γιατί αφενός κάπως διαψεύδει αυτόν το μύθο ότι η Κάλλας πέθανε με κατεβασμένες τις κουρτίνες, με ραγισμένη την καρδιά από τον Ωνάση, δεν έβγαινε έξω, ήταν σε κατάθλιψη κτλ. Δεν ισχύει αυτό. Η Κάλλας μέχρι τελευταία μέρα έκανε πρόβες, δούλευε και έκανε αυτό που έκανε απ’ την αρχή της ζωής της, καθημερινά δούλευε πάνω στη μουσική και στο τραγούδι. Και το άλλο νομίζω πολύ σημαντικό, είναι ότι εδώ η φωνή της είναι όντως πολύ καλύτερη απ' ότι ήταν το '73, '74 και κάπως θα έδινε ελπίδες αν είχε ζήσει παραπάνω να επιστρέψει κάνοντας κάποιες ηχογραφήσεις ενός άλλου ρεπερτορίου». Στο podcast o Βασίλης Λούρας μιλάει για τα τοπόσημα που συνδέονται με τη ζωή της Κάλλας στην Αθήνα, την Πατησίων - έναν δρόμο που περπατούσε καθημερινά ενώ μιλάει για τα πρώτα χρόνια της στην Αθήνα τονίζοντας πόσο διαμόρφωσαν το φαινόμενο Μαρία Κάλλας. Μοιράζεται στο podcast:  «Θέλαμε αυτή τη μαύρη τρύπα που υπήρχε για τα ελληνικά χρόνια της Κάλλας να τη γεμίσουμε ούτως ώστε τώρα στη βιβλιογραφία, με την ευρύτερη έννοια, να υπάρχει και αυτό το δεδομένο» «...H ίδια η Κάλλας σε συνεντεύξεις της όταν της λένε: Η πρώτη σας καριέρα ήταν στην Ιταλία; Λέει όχι. Η πρώτη μου καριέρα δεν ήταν στην Ιταλία. Η πρώτη μου καριέρα είναι στην Αθήνα. Στην Ιταλία είναι η δεύτερη καριέρα. Όντως από την Ιταλία το '47 από τη Βερόνα ξεκίνησε η μεγάλη καριέρα, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν προηγήθηκε κάτι άλλο, αν δεν είχε προηγηθεί αυτό που έγινε στην Αθήνα εκείνα τα οκτώ χρόνια, δεν θα ήταν τόσο έτοιμη για να αντιμετωπίσει αυτό που αντιμετώπισε τα επόμενα χρόνια δηλαδή». «Είναι ένα θαύμα της θέλησης...»: Για την “soprano assoluta”, ο Βασίλης Λούρας επισημαίνει στο podcast τις φήμες που συνεχίζουν να «κακοποιούν» το όνομά της, «ανυπόσαστες», τονίζοντας και τις δύσκολες συνθήκες μέσα από τις οποίες κατάφερε να γίνει η απόλυτη σοπράνο, η "La Callas" όπως την αποκαλούν οι Γάλλοι: «Εμείς λέμε σε κάποια σημεία στο ντοκιμαντέρ και νομίζω αυτή είναι η γραμμή κάπως που τα ενώνει ότι η Κάλλας έζησε μεταξύ θριάμβου και τραγωδίας. Δηλαδή αυτό που κατάφερε στη λυρική τέχνη δεν υπάρχει, ποτέ κανείς δεν έφτασε αυτή την κορυφή που έφτασε η Κάλλας. Αλλά την ίδια στιγμή συνέβαινε πάντα μια τραγωδία στη ζωή της. Είχε αυτή την πυξίδα και μελετούσε από το πρωί μέχρι το βράδυ και κατάφερε να κάνει τον εαυτό τους αυτό που θέλησε η ίδια, δηλαδή να τον αλλάξει».

    54 min
  3. 12/06/2024

    podcast: «Ευχαριστώ για τη βοήθεια αλλά…Το ‘χω»: Η Ελένη Δημοπούλου και ο Σταύρος Καπετάνιος μιλάνε για το “I Got It Tho” της ομάδας Ε

    Η Ελένη Δημοπούλου, καλλιτεχνική διευθύντρια της ομάδας Εν δυνάμει και ο Σταύρος Καπετάνιος, ο ιδρυτής του ΟΚΑΥ Initiative Space μιλούν στον Στέλιο Παρρή με αφορμή την πρώτη έκθεση της Lloxy στην Αθήνα και την καλλιτεχνική πρωτοβουλία “Ι Got it Tho” (Κι όμως Το’χω), με την υποστήριξη της ΔΕΗ στο OKAY Space. «Ένας καινούργιος τρόπος δουλειάς που επιμελήθηκε και συντόνισε ο Νέλσον Λούκας είναι το I Got It Tho». Σε αυτό το project όλα τα κομμάτια της δημιουργίας χωρίστηκαν σε πάρα πολλά κομμάτια και το ανέλαβε όλο να το φέρουν εις πέρας από την παραγωγή, την υλοποίηση έως την επικοινωνία άτομα με και χωρίς αναπηρία. Η Ελένη Δημοπούλου και ο Σταύρος Καπετάνιος συζητούν με τον Στέλιο Παρρή για την προσβασιμότητα στην τέχνη και τη συνύπαρξη, με αφορμή την καλλιτεχνική δράση της μεικτής καλλιτεχνικής ομάδας Εν δυνάμει με ανάπηρα και μη ανάπηρα άτομα. «Ένα άτομο με αναπηρία έχει πολύ συγκεκριμένες ανάγκες, πολύ συγκεκριμένες προσδοκίες, φιλοδοξίες, είναι ένα άτομο εν δυνάμει να κατακτήσει έναν κόσμο και δυστυχώς κοινωνικά αυτό δεν μπορούμε να το πετύχουμε, αν δεν διαμεσολαβήσουν κάποιοι άνθρωποι που ανοίγουν αυτές τις πόρτες που αγωνίζονται γι’ αυτό το δικαίωμα. Ανάπηρος είναι αυτός που δεν έχει τη δυνατότητα να έχει όλες τις επιλογές που γεννάει η καρδιά του να έχει, χρειάζεται έναν άνθρωπο να διαμεσολαβεί γι’ αυτόν», μοιράζεται στο podcast η Ελένη Δημοπούλου. Στο podcast επικοινωνούν τηλεφωνικά σε απευθείας σύνδεση με τη Θεσσαλονίκη με τη Θεανώ Κόντα, μέλος της ομάδας Εν δυνάμει μιλώντας για την εμπειρία της στο I Got It Tho και το δικό της «καλλιτεχνικό άγχος». Ο Σταύρος Καπετάνιος μιλώντας για την έκθεση σύγχρονης τέχνης «Ζώα Ζώα & Πόρτες» της LLoxy, την καλλιτέχνιδα και performer με σύνδρομο Down, στην πρώτη της ατομική έκθεση στην Αθήνα, στο OKAY Initiative Space αναφέρει σχετικά: «Τα έργα της είναι δυναμικά. Εκεί είναι μια απάντηση να δούμε μέσα από την τέχνη της Λωξάνδρας. Είναι περφόρμερ, αυτοδίδακτη ζωγράφος… Βλέπουμε πράγματα στην εικαστική φόρμα που αναδύονται πέραν του conceptual, δηλαδή η ικανότητα πέραν της ικανότητας». Η Ελένη Δημοπούλου (μητέρα της Lloxy/Λωξάνδρας Λούκας) μοιράζεται για όλο το έργο της ομάδας Εν δυνάμει: «Έχουμε ένα χρέος εφόσον η ομάδα Εν δυνάμει έχει μία κοινότητα, όπως όλες οι κοινότητες είμαστε μία κοινότητα που υποστηρίζει τη δυνατότητα. Δεν μπορώ να υποστηρίξω τη δυνατότητα αν δεν δείξω την πορεία. Ότι από εκεί έφτασες εκεί, άρα όλοι μπορούνε να ξεκινήσουν και να φτάσουν εκεί, έχουν τη δυνατότητα, Μέσα σε αυτή την επικοινωνία της δυνατότητας είμαστε λίγο υποχρεωμένοι να πούμε ναι η Λωξάνδρα έχει σύνδρομο down αλλά αυτό δεν την σταματά με τίποτα. Που σημαίνει ότι αν μία Λωξάντρα μπορεί να παίξει στο Εθνικό ή μπορεί να κάνει έκθεση ή μπορεί…κι άλλοι άνθρωποι μπορούν με το ίδιο θέμα κι αυτό ανοίγει έναν πολύ ωραίο κόσμο για όλους εμάς τους γονείς, γιατί μιλάμε για την αναπηρία. Αυτός ο δρόμος από την απελπισία στο πόσο ευτυχισμένη είμαι που την έχω πρέπει να αναγραφτεί. Ναι γεννήθηκε ένα κορίτσι με σύνδρομο down το 1992 αλλά το 2024 είναι μια σπουδαία προσωπικότητα αλλά δεν μπορούμε να ξεχνάμε την αφετηρία, για κανέναν άνθρωπο».

    54 min
  4. 08/02/2024

    Podcast: Ένα μύθο θα σας πω…των Δαναΐδων: Η Μαριάννα Κάλμπαρη μιλάει για τις «Ικέτιδες» στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου

    Η Μαριάννα Κάλμπαρη μιλάει στον Στέλιο Παρρή για τις «Ικέτιδες» που σκηνοθετεί στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου, τον μύθο των Δαναΐδων και φυσικά το Θέατρο Τέχνης Κάρολου Κουν, ως η πρώτη γυναίκα που ανέλαβε τα ηνία του. Αναλύει τον μύθο, το έργο και τις προεκτάσεις του στο σήμερα. Τα ερωτήματα, τα διλήμματα και τα διακυβεύματα των Ικέτιδων, για τις αρχές της αθηναϊκής δημοκρατίας. Τι ήθελε να μας περάσει ο Αισχύλος: «Δεν είναι φεμινιστής ο Αίσχυλος...», λέει η Μαριάννα Κάλμπαρη στο Podcast. «Το έργο μιλάει για τα κορίτσια που προσπαθούν να αποφύγουν τη μοίρα τους, που η μοίρα τους είναι ο γάμος. Μιλάει για τη σεξουαλικότητα των κοριτσιών και για το πώς ελέγχεται αυτή.» «Οι Ικέτιδες είναι έργο που το επέλεξα, γιατί πιστεύω ότι σήμερα με τον τρόπο που αλλάζει η κοινωνία φωτίζεται με έναν άλλο τρόπο που αξίζει πολύ τον κόπο να τον δούμε. ...Το έργο στ' αλήθεια μιλάει για το γιατί: ό,τι υπάρχει και σήμερα στην κοινωνία, κι ας αλλάζει... είναι πολύ βαθιές οι ρίζες του τρόπου που σκεφτόμαστε και της σεξουαλικότητάς μας, του τρόπου που εντοπίζουμε τη σεξουαλικότητά μας, τα ταμπού και τα στερεότυπα που υπάρχουν, από κάπου ξεκινάνε, δεν φυτρώνουν ξαφνικά. Ξεκινάνε από τόσο μακριά... «Σπουδαία ζητήματα θέτει το έργο μέσα από τον ποιητικό δρόμο: ανοίγει μία τεράστια συζήτηση μέσα από τις αρχές της δημοκρατίας, της μετανάστευσης, της προσφυγιάς, του τι σημαίνει γυναίκα και γιατί υπάρχει αυτή η προαιώνια πάλη των φύλων.» Για το ΜeToo η Μαριάννα Κάλμπαρη αναφέρει: «Είμαι ακτιβίστρια, με αφορά. Η γενιά η δική μου μεγάλωσε παίρνοντας δεδομένα κάποια πράγματα, η κοινωνία έβαζε ζητήματα, δεν αναρωτιόμασταν, έτσι είναι. Ξαφνικά είχαμε την τύχη να γυρίσει ο διακόπτης στο κεφάλι μας. Σοκ ευχάριστο το MeToo. Πάρα πολλά δεν τα έβλεπα, είναι πολύ εύκολο να μην αναρωτιέσαι, όταν μαθαίνεις καλά το σύστημα, από πολύ μικρή ηλικία, πώς λειτουργεί, ποια πρέπει να είναι η θέση σου, ποια πρέπει να είναι η πορεία σου, ο ρόλος στο κοινωνικό σύστημα». Μιλάει για το νέο Μουσείο Καρόλου Κουν στην Πλάκα, έναν χώρος που θα στεγάσει όλη την κληρονομιά του Κουν ενώ για το Θέατρο Τέχνης μοιράζεται η Μαριάννα Κάλμπαρη στο podcast: «Τα πράγματα είναι στην κόψη, το Θέατρο Τέχνης υπάρχει από θαύμα, γιατί δεν γίνεται να πορεύεσαι με αυτό τον τρόπο σε ένα τοπίο που γίνεται όλο και πιο ανταγωνιστικό με εμπορικούς όρους... To Θέατρο Τέχνης πρέπει να είναι σταθερή αναφορά στο νεότερο ελληνικό πολιτισμό».

    57 min
  5. 07/30/2024

    podcast: Πού πάει η τέχνη όταν μας «τελειώνει»; Η ιστορικός τέχνης Πέγκυ Λούτου μιλάει για το εμπόριο έργων τέχνης στην Ελλάδα

    «Οι χώροι μας είναι για να μπαίνετε ανά πάσα ώρα και στιγμή, παράγουμε πολιτισμό πρώτα και μετά πουλάμε πολιτισμό». Η ιστορικός τέχνης και Πρόεδρος του Σωματείου Αρχαιοπωλών και Εμπόρων Έργων Τέχνης της Ελλάδος, Πέγκυ Λούτου αναλύει για το εμπόριο έργων τέχνης σε ένα podcast με τον Στέλιο Παρρή. Ποιος είναι ο μεταπωλητής έργων τέχνης, ποιος ο αντικέρ, ποιος ο παλαιοπώλης, τι γίνεται στα παζάρια τέχνης; «Στα μαγαζιά μας, μεταφέρουμε πολιτισμό»: Η Πέγκυ Λούτου αναλύει ποια είναι η διαδικασία ενός έργου τέχνης, από τη στιγμή που ένα έργο έρχεται στα χέρια ενός αρχαιοπώλη κι έμπορου έργου τέχνης. Από την προέλευση, την έρευνα για τη γνησιότητα ενός έργου και από ποιον προέρχεται σε συνεργασία με τους συντηρητές φτάνοντας μέχρι τη δευτερογενή αγορά τέχνης του έργου. «Δεν είναι ακριβά όλα τα έργα τέχνης, τα έργα πολιτισμού». Ποιος είναι ο Έλληνας καλλιτέχνης που έχει κάνει ρεκόρ στο «χρηματιστήριο» της τέχνης»; Η Πέγκυ Λούτου μιλάει για το Σωματείο Αρχαιοπωλών και Εμπόρων Έργων Τέχνης της Ελλάδος που ιδρύθηκε το 1930, τον σκοπό του και πώς εμπορεύονται τα έργα σύμφωνα με τα διεθνή δεδομένα από αρχαία αντικείμενα έως σύγχρονη τέχνη και απευθύνονται σε μουσεία, πολιτιστικά ιδρύματα, φιλότεχνους, συλλέκτες, διακοσμητές και αρχιτέκτονες. «Τι σημαίνει άχρονη τέχνη;» Η συζήτηση φτάνει και στον Αλέξανδρο Ιόλα αναφέροντας: «Ο Ιόλας είχε μια εσωτερική ευφυία, πολλοί λίγοι πάνω στη γη έχουν αυτό το χάρισμα». Η Πέγκυ Λούτου μοιράζεται το πώς δημιουργείται η συλλογή στον χώρο/γκαλερί τέχνης: «Η γκαλερί είναι η συζήτηση και το στύψιμο του γκαλερίστα, του ντίλερ με τον καλλιτέχνη και αυτό που θα δω αποτυπωμένο στον τοίχο».

    41 min
  6. 06/21/2024

    ​Podcast – Πώς μπορούμε να «σώσουμε» κτίρια της Αθήνας με αρχιτεκτονική αξία που είναι έτοιμα για κατεδάφιση; Η αρχαιολόγος Ειρή

    «Tα κτίρια είναι ιστορίες»: H Ειρήνη Γρατσία, αρχαιολόγος και συντονίστρια της MONUMENTA μιλάει στον Στέλιο Παρρή σε ένα podcast – αρχιτεκτονικό «ταξίδι» στην ιστορία και στα κτίρια της Αθήνας. Aπό τα νεοκλασικά κτίρια της Αθήνας, τον ρυθμό που κυριαρχεί μέχρι τις αρχές του 20ού αιών​α συζητούν για τον εκλεκτικισμό μέχρι το 1930, ​φτάνοντας στα διαμάντια του μπαουχάους – του μοντέρνου κινήματος​- μέχρι το μπετόν αρμέ: από το 1910 έως και την αντιπαροχή, η οποία ανέβασε τον συντελεστή δόμησης και γέννησε τεράστιες πολυκατοικίες​, με την περίοδο της Χούντας να έχουμε μαζικές κατεδαφίσεις. ​«Πόσο όμορφη είναι η Αθήνα μέσα από τα κτίρια της αλλά κυρίως τους ανθρώπους της και τις ιστορίες τους​ διασώζοντας τις προσωπικές μαρτυρίες​». Η Ειρήνη Γρατσία μιλάει για τη ΜΟΝUΜΕΝΤΑ ​​κ​αι ποια είναι η διαδικασία για να απευθυνθούμε σ​ε αυτήν , ώστε να διαφυλάξει κατεδαφίσεις κτιρίων που έχουν αρχιτεκτονική αξία: ​«Κατεδαφίζονται τα πάντα​… φεύγει η αρχιτεκτονική που χρονολογείται στις δεκαετίες του ’20 και του ’30 και μεταπολεμικά, όλες οι ισόγειες, δι​ώροφες κατοικίες ακόμα και τα νεοκλασικά κατεδαφίζονται χωρίς αιδώ, στο πλαίσιο της αντιπαροχής, της ανοικοδόμησης χωρίς να έχουμε αποφασίσει ως πολιτεία τι θέλουμε να σώσουμε από αυτό το απόθεμα που δεν έχει χαρακτηριστεί διατηρητέο​», μοιράζεται στο podcast.​ ​«Έχουν σωθεί κτίρια όταν υπάρχει έντονη η αντίδραση του κόσμου». ​«Για την καταγραφή των κτιρίων της Αθήνας που χτίστηκαν ​κ​ατά την περίοδο 1930 – 1940, μέσα σε τρία χρόνια είναι 11.500 χιλιάδες κτήρια, δεν είναι ούτε το 20% όσων είχαν κτιστεί. Έχουν κατεδαφιστεί τουλάχιστον 80.000 κτίρια​». ​Στο podcast γίνεται αναφορά στα προσφυγικά της Αλεξάνδρας και στα αρχιτεκτονικά διαμάντια του Κολωνού, του Πειραιά, τα Ιλίσσια και τις ιστορίες τους μέσα από τους ανθρώπους της​.​ «​Η εργολαβική διαχείριση κι εκμετάλλευση της γης που θα καθορίσει τη μορφή της πόλης, την κατέστρεψε την Αθήνα αυτό μεταπολεμικά κι έρχεται να την καταστρέψει και τώρα​. Δεν είναι θέμα ιστορικότητας αλλά κι επιβίωσης στο θέμα της κλιματικής αλλαγής​». H ΜΟΝUΜΕΝΤΑ προστατεύει τη φυσική και αρχιτεκτονική κληρονομιά Ελλάδας και Κύπρου με δράσεις που περιλαμβάνουν παρεμβάσεις για την προστασία των μνημείων, των ιστορικών κτηρίων και του τοπίου, με ερευνητικά και εκπαιδευτικά προγράμματα και δραστηριότητες ενημέρωσης και ευαισθητοποίησης. Δημιουργούν μητρώο κτιρίων από την επιτόπια καταγραφή, τη βιβλιογραφική και αρχειακή έρευνα, συγκεντρώνοντας φωτογραφίες, σχέδια και προφορικές μαρτυρίες για την ιστορία των κτηρίων, ακόμα και των κατεδαφισμένων.

    50 min
  7. 04/16/2024

    podcast- Τι είναι η Βιομηχανική Αρχαιολογία; Η Μαρία Μαυροειδή μας «εκβιομηχανίζει» και μας μαθαίνει τι είναι σήμερα η Βιομηχανικ

    Τι είναι η Βιομηχανική Αρχαιολογία; Η ιστορικός Μαρία Μαυροειδή και από τις πρώτες βιομηχανικές αρχαιολόγους στην Ελλάδα μιλάει για τον παράξενο και υβριδικό όρο που εμφανίστηκε τη δεκαετία του 1980 στη χώρα μας, ενώ ήδη είχε διανύσει τον δρόμο του από το 1950, όταν πρωτοεμφανίστηκε στην Αγγλία. Τι αφορά η Βιομηχανική Αρχαιολογία; «Αφορά τη μελέτη του τρόπου που παρήγαν και ζούσαν οι άνθρωποι στην περίοδο της εκβιομηχάνισης, από τη Βιομηχανική Επανάσταση και μετά, από τα μέσα 18ου αιώνα μέχρι και σήμερα», μοιράζεται στο podcast, η Δρ. ιστορικός – πρόεδρος Ελληνικού Τμήματος TICCIH, Μαρία Μαυροειδή. Αναλύεται το βιομηχανικό φαινόμενο στην Ελλάδα, οι «περιπέτειες» της βιομηχανικής αρχαιολογίας και η ανάπτυξή της στον χρόνο σε διεθνές και ελληνικό επίπεδο. Οι ιστορικοί μελετούσαν την ανάπτυξη της βιομηχανίας στην Ελλάδα, ξεκινώντας από την Ερμούπουλη και τον Πειραιά και προσπαθούσαν να αναδείξουν ένα υποφωτισμένο έως ανύπαρκτο κομμάτι της ιστορίας μας. «Υπάρχουν οι υλικές και οι άυλες διαστάσεις της βιομηχανικής κληρονομιάς, όπως είναι οι άνθρωποι, η τεχνογνωσία τους, η εργασιακή εμπειρία τους, η ζωή τους μέσα και έξω από το εργοστάσιο». Η ιστορικός-βιομηχανική αρχαιολόγος Μαρία Μαυροειδή μιλάει για τα στοιχήματα του μέλλοντος: «Για να μπορέσουμε να σώσουμε την ουσία αυτού που αποκαλούμε βιομηχανική κληρονομιά πρέπει να την αντιμετωπίσουμε ολιστικά: δεν υπάρχει βιομηχανική κληρονομιά χωρίς τον άνθρωπο που έβαλε μπροστά τις μηχανές, τους εργάτες, τον βιομήχανο που έβαλε τα κεφάλαια…» Απαντά στα ερωτήματα: Τι είναι σήμερα η Βιομηχανική κληρονομιά και ποιος είναι ο πιο σύγχρονος ορισμός της; Τι μας απασχολεί σήμερα; Ποια είναι τα κριτήρια για την επανάχρηση των βιομηχανικών χώρων; «Είναι οι ανάγκες των ανθρώπων και της περιοχής που βρίσκονται… Να διασωθούν χωρίς να διαγράψουμε την ταυτότητα και την ιστορία του βιομηχανικού χώρου». ​Η Μαρία Μαυροειδή ​είναι ​ιστορικός-βιομηχανική αρχαιολόγος, σπούδασε ιστορία στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών (ΕΚΠΑ). Ακολούθησε μεταπτυχιακές σπουδές στη βιομηχανική αρχαιολογία στο Ινστιτούτο Ironbridge του Πανεπιστημίου Birmingham και εκπόνησε τη διδακτορική της διατριβή στη Σχολή Πολιτισμικής Τεχνολογίας και Επικοινωνίας του Πανεπιστήμιου Αιγαίου (2010), με θέμα την ιστορία της ελληνικής μηχανουργίας. Ασχολείται συστηματικά με την έρευνα και την τεκμηρίωση της βιομηχανικής κληρονομιάς, τη διάσωση και ταξινόμηση αρχείων βιομηχανικών επιχειρήσεων και την προφορική ιστορία. Έχει αναλάβει την επιστημονική επιμέλεια εκθέσεων με θεματικές κυρίως τη βιομηχανική κληρονομιά και έχει συμμετάσχει στη συγγραφή επιστημονικών βιβλίων. Είναι πρόεδρος του Ελληνικού Τμήματος της Διεθνούς Επιτροπής για τη ​Διατήρηση της Βιομηχανικής Κληρονομιάς (TICCIH). Σήμερα είναι υπεύθυνη του Ιστορικού Αρχείου ΔΕΗ.

    49 min

About

έλα κουλτούρα! Με λαμβάνεις; Τα πάντα για την κουλτούρα και όλα όσα μας διαμορφώνουν. Συναντήσεις με ανθρώπους, τις ιδέες και τις ιστορίες τους.