Փոդքասթ. Նորագույն պատմությու‪ն‬ «Ազատություն» ռ/կ

Այս օրերին լրանում է Մարտի 1-ի իրադարձությունների 15-րդ տարին:

Ուղիղ 15 տարի առաջ՝ 2008-ի հունվարին, մեկնարկեց Երրորդ Հանրապետության ամենադրամատիկ և լարված նախագահական ընտրարշավներից մեկը: Դրանից կես տարի առաջ գրեթե տասնամյա լռությունից հետո քաղաքականություն էր վերադարձել Լևոն Տեր-Պետրոսյանը:

2009-ի աշնանը Հայաստանի և Թուրքիայի արտգործնախարարները Ցյուրիխում ստորագրեցին երկկողմ հարաբերությունների կարգավորման արձանագրությունները, սակայն Երևանի ու Անկարայի հարաբերությունները 13 տարի անց էլ շարունակում են չկարգավորված մնալ։

Գրեթե 15 տարի առաջ Երևանն ու Անկարան երկկողմ հարաբերությունների կարգավորմանն ուղղված գործընթաց նախաձեռնեցին, որը պատմության մեջ մնաց որպես «Ֆուտբոլային դիվանագիտություն»։ Քչերն են, սակայն, հիշում, որ «Ֆուտբոլային դիվանագիտությանը» նախորդել էր շուրջ մեկ տասնամյակ շարունակված մեկ այլ բանակցային գործընթաց, որում ներգրավված էին թե՛ հայ և թուրք դիվանագետները և թե՛ երկու երկրների քաղաքացիական հասարակությունները:

Ուղիղ 34 տարի առաջ՝ 1988 թվականի մայիսի 28-ին, գրեթե յոթ տասնամյակի դադարից, իսկ ավելի ճիշտ՝ խստագույն արգելքից հետո, Երևանի կենտրոնում՝ ներկայիս Ազատության, այն ժամանակ՝ դեռ Թատերական հրապարակում, ծածանվեց Հայաստանի անկախության գլխավոր խորհրդանիշը՝ Եռագույնը:

Այն, որ 2003-ի նախագահական ընտրությունները մեկ փուլով չեն ավարտվի, հայտնի դարձավ քվեարկության ավարտից գրեթե 24 ժամ անց, երբ երկարատև լռությունից հետո վերջապես խոսեց ԿԸՀ նախագահը: Արտակ Սահրադյանի հայտարարությունը հնչեց ընդդիմության բազմահազարանոց հանրահավաքից ու երթից ընդամենը մի քանի ժամ անց, և բնական էր, որ Ստեփան Դեմիրճյանի կողմնակիցները երկրորդ փուլի անցկացումը որպես իրենց ճնշման արդյունք ընկալեցին: