Vertel, maar raak‪!‬ Sandra de Haan

Ton probeert in alles te zien "wat wel kan". Die levenshouding is al heel fijn om te hebben. Maar stel je voor dat de liefde van je leven op haar 43ste de diagnose Alzheimer krijgt. Dan is zien wat wél kan een reddingsmiddel.

Ton neemt ons in deze podcast mee hoe zijn leven eruit zag vóórdat 'meneertje Alzheimer' hun leven binnenstapte. Hoe ze er samen mee gedeald hebben en hoe - nu hij definitief afscheid heeft moeten nemen - zijn ervaringen als mantelzorger ten dienste staan voor het verbeteren van de informele zorg in Nederland.

Heb jij, na het luisteren van de podcast, het idee dat je Ton - op wat voor manier dan ook - kan helpen bij zijn missie? Zoek hem op en laat het hem weten. Dank daarvoor.

p.s. ZVW / WLZ / WMO wàt? Komt ie:

ZVW = Zorg Verzekerings Wet

WLZ = Wet Langdurige Zorg

WMO = Wet Maatschappelijke Ondersteuning

Het antwoord op de vraag: What makes you tick? vindt ze niet eens belangrijk. "We gaan niet de hele middag zitten zoeken naar dat ene antwoord. Het gaat erom dat je bij jezelf kan ontdekken hoe je erachter komt wat je leuk en belangrijk vindt."



Lekker. Want daar heb je je hele leven wat aan:



- Niet willen voldoen aan de verwachtingen van je omgeving;

- Voelen/weten/snappen wat jij leuk en belangrijk vindt;

- En daar elke dag naar kunnen handelen.



Wist Vicky dit allemaal van jongsaf aan? Nope. Ze vertelt in deze podcast hoe ze iemand anders nodig had om erachter te komen wat haar doet 'ticken'. Ze vertelt in deze dynamische podcast, waarin ook jij direct aan het werk gezet wordt.

Met de billen bloot. Deze aflevering is een andere dan je gewend bent: geen gast, maar ikzelf aan het woord. Aan de hand van jullie vragen.

Hoe simpel ze soms ook lijken, ik lul me regelmatig vast.

En dat is me een partijtje confronterend (oei, wat maak ik soms domme keuzes); kwetsbaar (uuhh, zitten mensen er wel op te wachten om dit allemaal van mij te weten?); en stiekem ook hartstikke leuk om te doen.

Dus dank voor het insturen van de vragen, het luisteren en heel lief als je het ff laat weten als je deze aflevering afgespeeld hebt: NOG EEN KEER met nieuwe vragen of NOOIT MEER DOEN?

Ik hoor het aan mijn eigen stem. Die kraakt een beetje en ik kies mijn woorden zorgvuldig. Waarom? Ik ben diep onder de indruk van Karin. Zij is de goeroe voor trainers. Ik heb 2 van haar boeken gelezen. Die vond ik moeilijk en leerzaam. En ik heb zelf een trainingsbureau. Ik praat dus met degene die het allerbeste weet hoe het moet en ik hoop stiekem een beetje op haar goedkeuring.

Gelukkig blijkt Karin - naast haar enorme professionaliteit - gewoon een ontzettend fijn mens om mee te praten. Ze is open, deelt makkelijk, praat in soepele volzinnen met een hele heldere stem. Soms lachen we door elkaar heen (excuses als dat wat teveel is voor jouw oren) en raken we niet uitgepraat over het vak.

Let op: ze geeft tijdens dit gesprek ontzettend wijze lessen mee. Oók over hoe je raak vertelt. Dit doet ze door heel vanzelfsprekend voorbeelden te geven. Je gaat onder andere horen hoe je grenzen stelt aan je schoonmoeder.

Nog zo'n wijze les: "weerzin voelen voor een training, iedere keer weer, dat hoort erbij, dat móet je hebben."

Ben je trainer of niet? Ik durf te garanderen dat er sowieso een wijze les zit in dit gesprek.

Maarten spreekt niet voor niets open over zijn mentale gezondheid. Chronische depressie, burn-out, pillengebruik, worstelingen en taboes: het komt allemaal voorbij in dit (ondanks de zwaarte van het onderwerp) vrolijke gesprek. Hij wil het taboe doorbreken: het gaat niet altijd goed. Dat kán niet eens. Doe dan ook niet net alsof.

Ik bewonder hem om zijn openheid. Ik denk dat hij de werkende mens echt wat te leren heeft. Zijn gemak met het delen van sh*t werkt aanstekelijk, maar is toch echt niet voor iedereen zo vanzelfsprekend. Ook voor mij niet: ik viel af en toe even stil. Op zoek naar woorden. Om te delen waarom zijn verhaal mij zo raakt.

Ivo strooit zijn hele tas zwerfafval uit over de tafel in de podcaststudio. We beginnen allebei te graaien. Wat een vondsten!

Oh, shit. Dit is eigenlijk heel slecht. Dit plastic heeft hij uit de natuur gevist. Dat had er natuurlijk nooit mogen liggen.

En toch is er die fascinatie voor die oude fles uit Rotterdam. Nog geen 10 cijfers in het telefoonnummer. Vanuit het groothandelsgebouw verkocht, toen het dus nog een 'groothandels'-gebouw was. (Er zitten nu kantoren en restaurantjes in.)

Ivo is gefascineerd door de positieve eigenschappen van het product: plastic is heeeeel duurzaam. Ik vanuit mijn vreugde om iets van vroeger in handen te hebben.

En deze haat-liefde is maar één van de complexere kanten van zwerfafval. Van wie is het? Hoe kom je er vanaf? Hoe voorkom je het? En stel....zwerfafval is er in de toekomst niet meer. Is dan het afvalprobleem opgelost?

Ivo schakelt van abstract theoretisch naar concreet praktisch. Politiek, bedrijven, leerlingen, buurtbewoners: hij spreekt iedereen aan op zijn/haar niveau. Knap.

Waar komt het eigenlijk vandaan dat hij daar dag in dag uit mee bezig is?