🎙️ Προλογισμένο και σχολιασμένο από τη Γεωργία Αγγελή – Storyteller of Light Υπάρχουν απογεύματα που μοιάζουν με παραμύθια· κι άλλα που μοιάζουν με εξομολογήσεις μπροστά στο φως που σβήνει. Το «Ένα γελαστό απόγευμα» του Φρέντυ Γερμανού είναι ακριβώς αυτό το δεύτερο: μια εξομολόγηση του έρωτα, της μνήμης και της ενοχής, ειπωμένη με το μειλίχιο, ειρωνικό χαμόγελο ενός συγγραφέα που γνώριζε βαθιά τον άνθρωπο. Το έργο μοιάζει απλό – μια συνάντηση δύο πρώην συζύγων στο αεροδρόμιο. Κι όμως, πίσω από τον διάλογο και τις μικρές φαινομενικά λεπτομέρειες, ανοίγει ένας καθρέφτης της Ελλάδας του μεταπολέμου, με τα τραύματα, τα ψέματα και τα φαντάσματά της. 🎭 Υπόθεση Ο Δημήτρης Βενιέρης, ανερχόμενος πολιτικός, κουβαλά ένα οικογενειακό στίγμα: ο πατέρας του υπήρξε καταδότης την εποχή της Κατοχής. Μια βραδιά, στο αεροδρόμιο, συνοδεύει την πρώην γυναίκα του, που φεύγει για το Λονδίνο. Η καθυστέρηση της πτήσης γίνεται αφορμή να ξετυλιχθεί ένα παρελθόν γεμάτο πληγές και ανείπωτα λόγια. Γύρω τους, ο κόσμος συνεχίζει – άνθρωποι περιμένουν, φωνές ανακοινώνουν αφίξεις και αναχωρήσεις, κι ένα φάκελο με εκβιαστικά στοιχεία πλανάται σαν σιωπηλή βόμβα στον χώρο. Κυριολεκτικά και μεταφορικά. 👥 Οι χαρακτήρες Ο Βενιέρης (Κώστας Καζάκος) δεν είναι απλώς ένας πολιτικός· είναι ο καθρέφτης κάθε ανθρώπου που προσπαθεί να σβήσει το παρελθόν του για να σώσει το μέλλον του. Στο βλέμμα του καθρεφτίζεται η αγωνία του Έλληνα της δεκαετίας του ’80 – μετέωρος ανάμεσα στη φιλοδοξία και στην ενοχή. Η πρώην σύζυγός του (Τζένη Καρέζη) είναι η γυναικεία συνείδηση· εκείνη που βλέπει πίσω από τις δηλώσεις, τις γραβάτες και τις μάσκες. Μια γυναίκα που αγαπά ακόμη, μα ξέρει πως δεν μπορεί να μείνει. Γύρω τους, δευτερεύοντες χαρακτήρες λειτουργούν σαν φωνές της μοίρας: η γυναίκα που περιμένει, ο υπάλληλος που δεν καταλαβαίνει, ο ξένος που ρωτά χωρίς να ξέρει – όλοι συνθέτουν το φόντο ενός ελληνικού αεροδρομίου, όπου οι άνθρωποι δεν απογειώνονται μόνο· αποχωρίζονται. 🕰️ Ιστορικό πλαίσιο Η δεκαετία του ’80 στην Ελλάδα υπήρξε εποχή μετάβασης· τα παλιά πάθη της Κατοχής και του Εμφυλίου παρέμεναν ζωντανά, μεταμφιεσμένα σε πολιτικές διαμάχες. Ο Γερμανός, δημοσιογράφος και παρατηρητής της ζωής, γνώριζε πως το έθνος είχε ανάγκη να γελάσει – μα πριν το κάνει, έπρεπε να καθρεφτιστεί. Έτσι, μέσα από έναν διάλογο σε έναν ουδέτερο χώρο, έστησε ένα ψυχολογικό πεδίο μάχης ανάμεσα στο χθες και στο σήμερα. Η βόμβα που απειλεί το αεροδρόμιο είναι το ίδιο το παρελθόν· αργεί να εκραγεί, μα ποτέ δεν αφοπλίζεται εντελώς. ✒️ Μήνυμα του έργου Το χαμόγελο του τίτλου δεν είναι αθώο· είναι το πικρό χαμόγελο εκείνου που έμαθε να ζει με τα ερείπια της ιστορίας. Ο Γερμανός υπενθυμίζει ότι η πολιτική χωρίς ήθος είναι θέατρο χωρίς κοινό· κι ότι η προσωπική εξιλέωση είναι πιο δύσκολη από κάθε εκλογή. «Ένα γελαστό απόγευμα» είναι, τελικά, μια πράξη λύτρωσης μέσα από τη σιωπή· μια απόπειρα να ειπωθούν όλα εκείνα που χάθηκαν πίσω από τις δημόσιες μάσκες. 🌙 Η δική μου ματιά Ακούγοντας ξανά αυτή την ηχογράφηση του 1989, με τις φωνές του Καζάκου, της Καρέζη και του Φέρτη, αισθάνθηκα σαν να επέστρεψα σε εκείνες τις στιγμές που το ραδιόφωνο δεν ήταν απλώς ήχος, αλλά ψυχή. Οι ερμηνείες είναι δωρικές, με το πάθος να υπονοείται, όχι να διατυμπανίζεται. Η σκηνοθεσία του Ντίνου Δημόπουλου είναι λιτή, υπηρετεί τον λόγο, αφήνοντας τον ακροατή να γίνει ο σκηνογράφος του νου. Αυτό το έργο δεν ανήκει μόνο στον Γερμανό· ανήκει σε κάθε Έλληνα που έχει νιώσει πως κουβαλάει μια αμαρτία που δεν διέπραξε, σε κάθε γυναίκα που ένιωσε πως η αγάπη της δεν μπόρεσε να σώσει. 📜 Πρώτη παρουσίαση Η ραδιοφωνική του μορφή παρουσιάστηκε το 1989 στην Ελλάδα, σε παραγωγή της ΕΡΤ, με σενάριο του Φρέντυ Γερμανού και σκηνοθεσία Ντίνου Δημόπουλου. 🎧 Ηχητική απόδοση Ηθοποιοί: Κώστας Καζάκος, Τζένη Καρέζη, Γιάννης Φέρτης, Χριστίνα Βαρζοπούλου, Θόδωρος Κατσαδράμης, Δημήτρης Κοντογιάννης, Ειρήνη Κουμαριανού, Χρήστος...
