Άλκηστις Ευριπίδη λίγα λόγια από τη Γεωργία Αγγελή Η «Άλκηστις» του Ευριπίδη είναι ένα από τα πρώτα και ίσως πιο ιδιότυπα έργα της αρχαίας ελληνικής τραγωδίας, το οποίο θέτει θεμελιώδη ερωτήματα για τη ζωή, τον θάνατο και την αυτοθυσία, εξερευνώντας παράλληλα τα όρια των ανθρωπίνων σχέσεων και τα συναισθήματα που διαμορφώνουν τις πράξεις μας. Το έργο αυτό, γραμμένο περίπου το 438 π.Χ., προσφέρει μια ενδιαφέρουσα μίξη τραγικών και κωμικών στοιχείων, παρουσιάζοντας έναν μύθο που εμβαθύνει στα ηθικά διλήμματα και την έννοια της ανθρώπινης αξίας. Παρά το γεγονός ότι θεωρείται τραγωδία, περιλαμβάνει στοιχεία που την καθιστούν σχεδόν σατυρικό δράμα, ένα χαρακτηριστικό που διαφοροποιεί την «Άλκηστιν» από τις άλλες γνωστές τραγωδίες της εποχής. Χρονολόγηση και πλαίσιο δημιουργίας Η «Άλκηστις» γράφτηκε από τον Ευριπίδη το 438 π.Χ., ως το τελευταίο έργο μιας τετραλογίας που περιλάμβανε τρεις τραγωδίες και ένα σατυρικό δράμα. Αποτελεί, κατά μία έννοια, ένα μεταβατικό έργο μεταξύ τραγωδίας και σατυρικού δράματος, καθώς η εναλλαγή του κωμικού και του τραγικού δημιουργεί μια σύνθετη συναισθηματική εμπειρία για τον θεατή. Η επιλογή του συγκεκριμένου μύθου ήταν στρατηγική, καθώς επέτρεπε στον Ευριπίδη να εξερευνήσει σύγχρονα κοινωνικά θέματα, ενώ ταυτόχρονα παραμένει πιστός στους παραδοσιακούς μύθους. Μύθος και υπόθεση Η υπόθεση της «Άλκηστις» βασίζεται στον μύθο του βασιλιά Άδμητου και της γυναίκας του, Άλκηστις. Ο Άδμητος είχε την τύχη να λάβει δώρο από τον θεό Απόλλωνα, ο οποίος τον βοήθησε να απαλλαγεί από τον αναπόφευκτο θάνατο, με τον όρο κάποιος άλλος να πεθάνει στη θέση του. Όταν κανείς δεν δεχόταν να θυσιαστεί για αυτόν, η Άλκηστις, η σύζυγός του, δέχεται να πεθάνει αντί για τον Άδμητο. Κατά τη διάρκεια του έργου, η Άλκηστις πεθαίνει και ο Άδμητος βιώνει τη θλίψη και την ενοχή που προκύπτουν από την επιλογή του να αφήσει τη σύζυγό του να θυσιαστεί. Στη συνέχεια, εμφανίζεται ο Ηρακλής, ο οποίος, μετά από προτροπή του Άδμητου, αποφασίζει να κατέβει στον Άδη και να φέρει πίσω την Άλκηστη από τον θάνατο. Ήρωες και ψυχογράφημα Άλκηστις: Είναι η κεντρική μορφή του έργου, η οποία προσωποποιεί την αρετή της αυτοθυσίας. Αντιπροσωπεύει την απόλυτη αφοσίωση στην οικογέν